Albumina ludzka

Fundacja Wikimedia. 2010 r.

Zobacz, co to jest „albumina” w innych słownikach:

ALBUMINY to proste białka kuliste występujące w białku jaja, surowicy krwi, mleku i nasionach roślin. Są stosowane w przemyśle cukierniczym i tekstylnym, a także w medycynie... Big Encyclopedic Dictionary

ALBUMINY - proste globularne białka, które są łatwo rozpuszczalne w wodzie, roztworach soli fizjologicznej, rozcieńczone do ługowania i zasad; wytrącić się, gdy roztwór jest nasycony siarczanem amonu powyżej 50%. Zawarte w mleku (laktalbumina), białko jaja (albumina jaja kurzego), surowica...... Biologiczny słownik encyklopedyczny

Albuminy są prostymi białkami kulistymi, które są dobrze rozpuszczalne w wodzie. Zawarte w mleku (laktalbumina), białko jaja (albumina jaja kurzego), surowica krwi (surowica A.). W Microbiol. praktyki są często stosowane jako składniki pożywek w procesie laboratoryjnym......... Słownik mikrobiologii

Albumina - s, pl. albumine f. <łac albumina (albumina). 1792. Lexis. W biochemii białka tkanek zwierzęcych i roślinnych są rozpuszczalne w wodzie. ALS 2. Substancja białkowa. Albumina Vitalius 1820. Produkcja albuminy z jaj. Dekret. Przywileje 1871 67....... Historyczny słownik rosyjskiej galicyzmu

albumina - - proste białka osocza, wykazujące wysoką aktywność wiązania w stosunku do różnych związków o niskiej masie cząsteczkowej... Krótki słownik terminów biochemicznych

ALBUMINY - ALBUMINY, grupa białek, które mają charakterystyczne sole odróżniające je od innych białek pod względem rozpuszczalności i wytrącania, wyróżniają się solami. Do rozpuszczania w wodzie z reakcją neutralną A. nie wymagają obecności soli, rozpuszczają... Duża encyklopedia medyczna

albumina - proste białka globularne, dobrze rozpuszczalne w wodzie, roztwory soli, są głównymi białkami rezerwowymi i są częścią surowicy krwi (surowica A.), białka jaja (albumina jaja kurzego), mleka (albumina mleka), a także stanowią jedno z...... Dokumentacja techniczna tłumacz

albumina; wiele (albumina jednostkowa, a; m.). [z lat. białko albuminy (albuminy)]. Biochem. Grupa rozpuszczalnych w wodzie prostych naturalnych białek (znajdujących się w białku jaja, surowicy krwi, mleku i nasionach roślin; stosowanych w medycynie, cukiernictwie...... Słownik encyklopedyczny

albumina - (białko albuminy (albumina)) proste białka lub białka rozpuszczalne w wodzie; zawarty w białku jaja (owalny tłuszcz), krwi (krew lub surowica, a.), mleku (mleko a.); wraz z innymi rozpuszczalnymi białkami w cukierni...... Słownik obcych słów języka rosyjskiego

albuminy - albuminy albuminy. Proste białka globularne, dobrze rozpuszczalne w wodzie, roztwory soli, są głównymi białkami rezerwowymi i są częścią surowicy krwi (surowica A.), białka jaja (albumina jaja kurzego), mleka (albumina mleka) i...... Biologii molekularnej i genetyki. Słownik wyjaśniający.

Białko

Ceny w aptekach internetowych:

Albumina to białko o masie cząsteczkowej około 60 tysięcy daltonów, zawierające wszystkie 20 aminokwasów. Jest integralną częścią ludzkiego osocza krwi. Białko albuminy jest syntetyzowane w wątrobie i ma ogromne znaczenie w utrzymaniu koloidalnego onkotycznego ciśnienia krwi..

W praktyce medycznej albumina jest stosowana jako roztwór do podawania dożylnego w leczeniu stanów wstrząsowych..

Skład, forma wydania i analogi

Głównym aktywnym składnikiem leku jest albumina białka ludzkiego. Roztwór otrzymuje się przez frakcjonowanie osocza krwi. Jest to klarowny płyn o żółtym lub jasnobrązowym odcieniu.

Formularz wydania produktu:

• 20% roztwór do infuzji 50 i 100 ml w szklanych butelkach;
• 5% i 10% roztwór do infuzji 50, 100, 200 i 400 ml w szklanych butelkach;
• 5%, 10% i 20% roztwór do infuzji 10 i 20 ml w szklanych ampułkach.

Butelki z roztworem albuminy są hermetycznie zamknięte gumowymi korkami i karbowane aluminiowymi nakrętkami. Ampułki po 10 sztuk i każdą butelkę wraz z instrukcją umieszcza się w kartonowych pudełkach. Nóż ampułkowy jest dodatkowo włożony do opakowania z ampułkami, z wyjątkiem przypadków, w których ampułki mają wycięcie lub kolorowy pierścień pękający.

Podczas stosowania leku należy pamiętać, że roztwór albuminy o stężeniu 20, 10 i 5% ma inny efekt farmakologiczny.

Analogi lub substytuty leku to: Zenalb-20, Zenalb-4,5, Plazbumin 20, Plazma i Albumina Uman.

Farmakologiczne działanie albuminy

Środek zastępujący osocze, który utrzymuje onkotyczne ciśnienie krwi, kompensuje niedobór albuminy w osoczu i szybko zwiększa objętość krążącej krwi i ciśnienie krwi.

5% roztwór leku jest izotoniczny do osocza. Roztwór albuminy 20% jest hiperkonotyczny. Koloidalny efekt osmotyczny takiego roztworu jest w przybliżeniu czterokrotnie większy niż efekt plazmy. Czas trwania wyniku może być różny u różnych pacjentów. W niektórych z nich wzrost objętości plazmy utrzymuje się przez kilka godzin.

Ponadto białko albuminy pełni funkcję transportową, wiążąc i przenosząc enzymy, hormony i leki wzdłuż łożyska naczyniowego.

Wskazania do stosowania Albumina

Zgodnie z instrukcjami albumina jest przepisywana na następujące stany patologiczne i choroby:

• Traumatyczny, toksyczny, operacyjny, krwotoczny, ropno-septyczny, hipowolemiczny;
• Hipoproteinemia i hipoalbuminemia;
• Zespół nerczycowy;
• Ciężkie oparzenie, któremu towarzyszy odwodnienie i „pogrubienie” krwi;
• Wrzód trawienny dwunastnicy i żołądka;
• Choroby wątroby, którym towarzyszy naruszenie syntezy albuminy;
• Choroba hemolityczna i hiperbilirubinemia u noworodków;
• Wodobrzusze;
• Plazmafereza terapeutyczna i hemodializa;
• Zespół ostrej niewydolności oddechowej;
• Obrzęk mózgu.

Przeciwwskazania

Albumina, zgodnie z instrukcją, jest przeciwwskazana w następujących chorobach i stanach:

• Ciężka niedokrwistość;
• Obrzęk płuc;
• Przewlekła niewydolność serca w fazie dekompensacji;
• Hiperwolemia;
• Nadwrażliwość na składniki leku.

Pacjenci z przewlekłą niedokrwistością wyrównaną, przewlekłą niewydolnością serca na etapie kompensacji, przewlekłą niewydolnością nerek, skazą krwotoczną, nadciśnieniem tętniczym, zakrzepicą naczyniową z wewnętrznym krwawieniem, żylakami przełyku Albumina jest przepisywana z ostrożnością.

Metoda użycia albuminy

Niezbędne stężenie i dawkę leku, a także szybkość infuzji dobierane są indywidualnie. Zależy to od ciężkości choroby i obrażeń, masy ciała i ciągłej utraty białka i płynów. W takim przypadku w celu ustalenia dawki ocenia się nie poziom albuminy w osoczu, ale wystarczalność BCC (objętość krwi krążącej).

Zgodnie z instrukcją albumina jest podawana dożylnie. Średnia pojedyncza dawka dla 5% roztworu wynosi 200–300 ml, a maksymalna dopuszczalna to 500–800 ml. Szybkość podawania leku wynosi nie więcej niż 60 kropli na minutę.

W przypadku roztworu albuminy o stężeniu 20% pojedyncza dawka wynosi 100 ml, a zalecana szybkość wstrzykiwania nie przekracza 40 kropli na minutę.

Zalecana pojedyncza dawka dla dzieci wynosi 0,5-1 g / kg masy ciała. Lek został zatwierdzony do stosowania u wcześniaków.

Przed użyciem roztwór należy dokładnie sprawdzić. Zabronione jest podawanie leku mętnego lub zawierającego inkluzję, ponieważ takie zmiany najczęściej wskazują na zanieczyszczenie mikrobiologiczne lub rozpad białka.

Bezpośrednio przed użyciem roztwór należy przechowywać w temperaturze pokojowej i wstrzyknąć natychmiast po otwarciu butelki. Pozostałą część leku należy usunąć..

W razie potrzeby roztwór albuminy można rozcieńczyć 5% roztworem glukozy lub solą fizjologiczną. W tym celu nie należy używać wody do wstrzykiwań.

Skutki uboczne

Reakcje negatywne podczas przyjmowania leku rozwijają się bardzo rzadko. Obejmują one:

• Duszność;
• Częstoskurcz;
• Gorączka;
• Dreszcze;
• Ból w okolicy lędźwiowej;
• Obniżenie ciśnienia krwi;
• Reakcje alergiczne w postaci pokrzywki.

W przypadku powikłań należy przerwać podawanie albuminy i bez wyjmowania igły z żyły wprowadzić leki kardiotoniczne, przeciwhistaminowe i wazopresyjne (w stosownych przypadkach).

Interakcje z lekami Albumina

Przy jednoczesnym stosowaniu z sulfonamidami, salicylanami, penicylinami, barbituranami i fenylobutazonem, skuteczność albuminy jest zmniejszona.

Dozwolone jest połączenie leku z krwią pełną, krwinkami czerwonymi i standardowymi roztworami elektrolitów i węglowodanów. Leku nie należy mieszać z hydrolizatami białkowymi, lekami zawierającymi alkohol i roztworami aminokwasów.

Warunki przechowywania

Lek jest przechowywany w temperaturze od 2 do 10 ° C w miejscu niedostępnym dla dzieci..

Znalazłeś błąd w tekście? Wybierz i naciśnij Ctrl + Enter.

Białko

Albumina: instrukcje użytkowania i recenzje

Nazwa łacińska: albumina

Kod ATX: B05AA01

Substancja czynna: albumina (albumina)

Producent: Regionalna stacja transfuzji krwi w Swierdłowsku GUZ (Rosja), Microgen NPO FSUE (Rosja), Sangvis SPK nr 2 SO GUZ (Rosja)

Aktualizacja opisu i zdjęcia: 09.16.2019

Ceny w aptekach: od 1490 rubli.

Albumina jest substytutem plazmy.

Forma wydania i skład

Lek jest uwalniany w postaci roztworu do infuzji: przezroczysty żółty płyn z możliwym zielonym odcieniem (20% roztwór 50 lub 100 ml, 5% i 10% roztwory 50, 100, 200 lub 400 ml w szklanej butelce 50, 100, 250 lub 500 ml odpowiednio, butelka jest hermetycznie zamknięta gumowym korkiem i ściśnięta aluminiowym kapslem, 5%, 10% i 20% roztworami 10 lub 20 ml w szklanej ampułce, w tekturowym pakiecie 1 butelka lub 10 ampułek wraz z nożem do ampułek i instrukcją użycia Albumina; jeśli ampułki mają kolorowy pierścień pęknięcia, wycięcia lub kropki w kolorze identyfikacyjnym na szczypcie ampułki, w pakiecie nie ma noża do ampułek).

1 ml leku zawiera:

• substancja czynna: albumina - 50, 100 lub 200 mg;
• dodatkowe składniki: chlorek sodu, kaprylan sodu, woda do wstrzykiwań.

Właściwości farmakologiczne

Albumina jest naturalnym białkiem, które jest częścią frakcji białkowej ludzkiego osocza krwi. Masa cząsteczkowa albuminy wynosi 69 000 daltonów. Roztwory leku 5%, 10% i 20% stosuje się do korygowania hipoalbuminemii różnego rodzaju, przywracania i utrzymywania koloidalnego ciśnienia osmotycznego (onkotycznego) i równowagi wodno-elektrolitowej, eliminowania naruszeń hemodynamiki centralnej i obwodowej. Produkt wykazuje również właściwości detoksykacyjne..

Albumina w organizmie zapewnia wiązanie i transport kwasów tłuszczowych, pigmentów (w tym bilirubiny), jonów niektórych metali i leków. Lek charakteryzuje się wysoką zdolnością wiązania w stosunku do toksyn i prowadzi dalszą inaktywację tych ostatnich..

Wskazania do stosowania

• spadek poziomu całkowitego białka poniżej 50 g / l, spadek stężenia albuminy w osoczu poniżej 30 g / l lub poziom koloidalnego ciśnienia osmotycznego poniżej 15 mm Hg. st.;
• hipoalbuminemia o różnej etiologii: ostra utrata krwi [zmniejszenie objętości krwi krążącej (BCC) o ponad 25-30%], wstrząs (urazowy, krwotoczny, termiczny), stany ropno-septyczne, choroba oparzeń, choroby nerek (w tym zapalenie nerek i zespół nerczycowy), choroby wątroby występujące z naruszeniem jego funkcji wytwarzania albuminy;
• choroba hemolityczna noworodków podczas transfuzji krwi zastępczej (wymiany);
• operacje wykonywane z wykorzystaniem obwodnicy krążeniowo-oddechowej;
• przedoperacyjne hemodylucja i pobieranie autologicznych składników krwi;
• obrzęk mózgu;
• plazmafereza terapeutyczna.

Przeciwwskazania

• ciężka niewydolność serca (etap IIB - III);
• niekontrolowane nadciśnienie tętnicze;
• krwotok mózgowy;
• zakrzepica;
• krwotok wewnętrzny;
• obrzęk płuc;
• hiperwolemia
• nadwrażliwość na którykolwiek ze składników produktu.

Względne (lek należy stosować z najwyższą ostrożnością):

• nadciśnienie tętnicze;
• niewydolność serca etap I;
• niewydolność nerek.

Albumina, instrukcje użytkowania: metoda i dawkowanie

Roztwór albuminy podaje się dożylnie, kroplówkę lub strumień..

Pojedynczą dawkę leku ustala się indywidualnie, biorąc pod uwagę nasilenie zmiany, stan i wiek pacjenta, a także stężenie roztworu. Średnia pojedyncza dawka 5%, 10% i 20% albuminy wynosi 200–300 ml. W razie potrzeby możliwe jest zwiększenie dawki 5% roztworu do 500–800 ml przy szybkości infuzji nie większej niż 50–60 kropli na minutę. Pojedyncza dawka 20% albuminy nie powinna być większa niż 100 ml.

Zaleca się wlew roztworu albuminy 10% i 20% z szybkością nieprzekraczającą 40 kropli na minutę. W leczeniu obrzęku mózgu przepisać hiperkonkoty 10%, 20% roztwory leków.

Jeśli potrzebujesz szybkiego wzrostu ciśnienia krwi (ciśnienia krwi) na tle szoku różnego pochodzenia (krwotoczny, urazowy, termiczny), dozwolone jest wstrzyknięcie leku w strumieniu.

Przed transfuzją leku lekarz prowadzący musi przeprowadzić dokładne wizualne badanie roztworu i pojemnika, w którym jest on zawarty. W przypadku braku przejrzystości roztworu lub obecności w nim zawieszonej materii i osadów zabrania się podawania leku. Środek zastępujący osocze może być stosowany do infuzji tylko pod warunkiem, że zamknięcie jest szczelne, etykieta jest bezpieczna, a butelka nie ma pęknięć. W historii medycznej należy zarejestrować wyniki badania leku i dane wskazane na etykiecie (w tym nazwę leku, numer serii, producenta).

Skutki uboczne

Na tle terapii lekowej w rzadkich przypadkach pojawia się tak niepożądane działanie, jak wzrost temperatury ciała, pokrzywka, dreszcze, duszność, tachykardia, obniżone ciśnienie krwi, ból w okolicy lędźwiowej.

Jeśli zauważy się rozwój zdarzeń niepożądanych lub powikłań, należy natychmiast przerwać podawanie leku i bez usuwania igły z żyły wprowadzić glukokortykoidy, leki kardiotoniczne, leki przeciwhistaminowe, leki wazopresyjne (jeśli istnieją odpowiednie wskazania).

Przedawkować

Specjalne instrukcje

W przypadku odwodnienia stosowanie leku jest możliwe tylko po wstępnym wdrożeniu nawodnienia doustnego i pozajelitowego (uzupełnienie płynów).

Jeśli roztwór został zamrożony podczas transportu, można go podać, jeśli nie zmienił wyglądu po rozmrożeniu.

Podczas stosowania produktu istnieje ryzyko zakażenia zakażeniami krwiopochodnymi.

Ciąża i laktacja

Stosowanie substytutu osocza podczas ciąży / laktacji jest dozwolone tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści terapii dla matki znacznie przekraczają potencjalne zagrożenie dla zdrowia płodu / dziecka.

Użyj w dzieciństwie

W przypadku dzieci dawkowanie roztworów albuminy, biorąc pod uwagę ich stężenie, należy obliczyć w ml / kg masy ciała, maksymalna dawka nie powinna przekraczać 3 ml / kg.

Z zaburzeniami czynności nerek

W przypadku niewydolności nerek lek należy stosować ostrożnie..

Używaj w starszym wieku

Pacjentom w podeszłym wieku nie zaleca się stosowania stężonych (20%) roztworów leku, a pacjenci w tej kategorii wiekowej powinni wystrzegać się szybkiego podawania albuminy 10% i 5%, ponieważ może to spowodować przeciążenie układu sercowo-naczyniowego.

Interakcje pomiędzy lekami

• fenylobutazon, penicyliny, barbiturany, sulfonamidy, salicylany: zauważono osłabienie terapeutycznego działania albuminy;
• roztwory aminokwasów, hydrolizaty białkowe, preparaty zawierające alkohol: zaleca się unikanie jednoczesnego wykorzystania tych środków z lekiem.

Analogi

Analogami albuminy są: albumina surowicy ludzkiej, albumina Umana, Alburex, Plazbumin-20, albumina ludzka Biotest, Zenalb-20, albiomina 20%, Zenalb-4,5.

Warunki przechowywania

Przechowywać w miejscu niedostępnym dla dzieci, w temperaturze 2–10 ° C.

Okres ważności - 5 lat..

Warunki wakacji w aptece

Recepta dostępna.

Recenzje albuminów

Na forach medycznych jest bardzo mało recenzji albuminy, ponieważ ten substytut osocza jest stosowany w szpitalu i najczęściej jest przepisywany w krytycznych przypadkach. Eksperci twierdzą, że zastosowanie leku w leczeniu wielu zmian narządów wewnętrznych, prowadzące do obniżenia poziomu białka całkowitego, a zwłaszcza albuminy, znacznie poprawia rokowanie u pacjentów. Obecnie, ze względu na wysoki koszt leku, często zastępuje się go (z wyjątkiem korekty ciężkiej hipoalbuminemii) alternatywnymi środkami - nowoczesne syntetyczne koloidalne substytuty osocza.

Czasami, zgodnie z recenzjami, na tle stosowania leku, pojawienie się reakcji alergicznych, wzrost / spadek ciśnienia krwi, tachykardia.

Cena albuminy w aptekach

Cena albuminy może wynosić:

• 5% roztwór do infuzji: 100 ml - 1250 rubli;
• 10% roztwór do infuzji: 50 ml - 1500-1750 rubli, 100 ml - 1550-2150 rubli;
• 20% roztwór do infuzji: 50 ml - 2420–2750 rubli, 100 ml - 3450–4500 rubli.

ALBUMINA LUDZKA

Grupa kliniczna i farmakologiczna

Substancja aktywna

Forma wydania, skład i opakowanie

5% roztwór do infuzji jest przezroczysty, od prawie bezbarwnego do jasnożółtego, żółtego lub jasnozielonego.

1 ml
białka ludzkiego osocza	50 mg,
włącznie z albumina ludzka	nie mniej niż 96%

Substancje pomocnicze: chlorek sodu, acetylotryptofan, kwas kaprylowy, kwas solny, wodorotlenek sodu, woda d / i.

100 ml - szklane butelki (1) z uchwytem - opakowania z tektury.
250 ml - szklane butelki (1) z uchwytem - opakowania z tektury.
500 ml - szklane butelki (1) z uchwytem - opakowania z tektury.

Roztwór do infuzji 20% przezroczysty, od prawie bezbarwnego do jasnożółtego, żółtego lub jasnozielonego.

1 ml
białka ludzkiego osocza	200 mg,
włącznie z albumina ludzka	nie mniej niż 96%

Substancje pomocnicze: chlorek sodu, acetylotryptofan, kwas kaprylowy, kwas solny, wodorotlenek sodu, woda d / i.

50 ml - szklane butelki (1) z uchwytem - opakowania z tektury.
100 ml - szklane butelki (1) z uchwytem - opakowania z tektury.

efekt farmakologiczny

Preparat do substytucji osocza uzyskany przez frakcjonowanie ludzkiego osocza.

Roztwór albuminy 5% to izoonkotyczne osocze. Roztwór albuminy o stężeniu 20% jest hiperonotyczny, a jego koloidalny efekt osmotyczny przewyższa efekt plazmy około 4 razy. Wraz z wprowadzeniem / we wprowadzeniem leku wzrasta ciśnienie onkotyczne w przestrzeni wewnątrznaczyniowej, co prowadzi do wzrostu i utrzymania bcc. Czas trwania tego działania u różnych pacjentów może być różny. U niektórych pacjentów zwiększenie objętości osocza może utrzymywać się przez kilka godzin. Albumina jest także białkiem transportowym, które wiąże i przenosi hormony, enzymy i leki z łożyska naczyniowego..

Farmakokinetyka

Zwykle całkowita frakcja wymienna albuminy wynosi 4-5 g / kg masy ciała; z tej ilości 40–45% znajduje się w łóżku naczyniowym, a 55–60% w przestrzeni pozanaczyniowej. W stanach patologicznych (poważne oparzenia lub wstrząs septyczny) normalny rozkład albuminy jest zaburzony, co wiąże się ze znacznym wzrostem przepuszczalności naczyń włosowatych.

Metabolizm i wydalanie

Albumina T 1/2 średnio 19 dni. Wydalanie odbywa się wewnątrzkomórkowo z udziałem proteaz lizosomalnych.

U zdrowych ochotników mniej niż 10% w / w albuminy jest wydalane z łożyska naczyniowego podczas pierwszych 2 godzin po infuzji. Jednak pacjenci w stanie krytycznym mogą stracić znaczną ilość albuminy, a szybkość jej wyjścia z łożyska naczyniowego jest nieprzewidywalna.

Wskazania

• uzupełnienie i utrzymanie bcc w przypadkach, gdy występuje niedobór, a stosowanie roztworów koloidalnych jest wskazane, w szczególności w przypadku wstrząsu hipowolemicznego i krwotocznego;
• plazmafereza terapeutyczna (wymiana wymienna osocza);
• jako pomoc w operacjach obejmujących krążenie pozaustrojowe;
• przedoperacyjne hemodylucja i pobieranie autologicznych składników krwi;
• obrzęk mózgu (roztwór hiperkonotyczny).

Przeciwwskazania

• przewlekła niewydolność serca na etapie dekompensacji;
• obrzęk płuc;
• ciężka niedokrwistość;
• hiperwolemia
• nadwrażliwość na albuminę lub inne składniki leku.

Ostrożnie, lek należy stosować u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, przewlekłą niewydolnością serca w fazie kompensacyjnej, przewlekłą niedokrwistością wyrównaną, nadciśnieniem tętniczym, żylakami przełyku, skazą krwotoczną, zakrzepicą naczyń, trwającym krwawieniem wewnętrznym.

U pacjentów w podeszłym wieku, aby uniknąć przeciążenia układu sercowo-naczyniowego, zaleca się unikanie wprowadzenia 20% roztworu, a wraz z wprowadzeniem 5% roztworu należy unikać dużej szybkości podawania.

Dawkowanie

Stężenie leku, dawkę i szybkość infuzji należy dobierać indywidualnie w każdym przypadku.

Dawka wymagana do podania zależy od masy ciała, ciężkości urazu lub choroby oraz ciągłej utraty płynu i białka. Aby określić wymaganą dawkę, należy ocenić wystarczalność bcc, a nie poziom albuminy w osoczu.

Roztwór albuminy podaje się iv w kroplówce. Szybkość infuzji należy wybrać w zależności od stanu pacjenta i wskazań.

W przypadku 5% roztworu albuminy średnia pojedyncza dawka wynosi 200–300 ml, a maksymalna dawka wynosi 500–800 ml. Zalecana szybkość podawania - nie więcej niż 60 kropli / min.

W przypadku 20% roztworu albuminy pojedyncza dawka wynosi 100 ml. Zalecana szybkość podawania wynosi nie więcej niż 40 kropli / min..

Przy wymianie z wymianą osocza szybkość infuzji może być wyższa i powinna odpowiadać szybkości usuwania.

U dzieci dawkę leku ustala się indywidualnie, biorąc pod uwagę wskazania, stan kliniczny i masę ciała pacjenta. Zalecana pojedyncza dawka wynosi 0,5-1 g / kg. Lek można stosować u wcześniaków.

Lek można stosować u pacjentów poddawanych hemodializie..

Zalecenia dotyczące postępowania z lekiem

Przed użyciem należy dokładnie zbadać roztwór leku. Jeśli roztwór jest mętny lub zawiera inkluzje, nie można go użyć, ponieważ takie zmiany mogą wskazywać na rozpad białka lub zanieczyszczenie mikrobiologiczne..

Przed podaniem lek należy przechowywać w temperaturze pokojowej. Lek należy podać natychmiast po otwarciu butelki. Niewykorzystane pozostałości leku należy zniszczyć.

Roztwór albuminy 20%, jeśli to konieczne, można rozcieńczyć solą fizjologiczną lub 5% roztworem dekstrozy (glukozy). W tym celu nie należy używać wody do wstrzykiwań.

Skutki uboczne

W okresie stosowania leku po rejestracji odnotowano następujące działania niepożądane.

Częstość występowania działań niepożądanych jest sklasyfikowana następująco: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100, 1/1000, 1/10 000, z układu odpornościowego: rzadko - reakcja anafilaktyczna; bardzo rzadko - wstrząs anafilaktyczny.

Od strony układu nerwowego i psychiki: bardzo rzadko - ból głowy, splątanie.

Z układu sercowo-naczyniowego: rzadko - niedociśnienie tętnicze; bardzo rzadko - tachykardia, bradykardia, nadciśnienie tętnicze, zaczerwienienie twarzy.

Z układu oddechowego: bardzo rzadko - duszność.

Z układu pokarmowego: bardzo rzadko - nudności.

Reakcje dermatologiczne: bardzo rzadko - pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, rumieniowa wysypka, zwiększone pocenie się.

Inne: bardzo rzadko - gorączka, drżenie, ból w okolicy lędźwiowej.

Przedawkować

Objawy: w przypadkach, gdy dawka i szybkość infuzji są zbyt wysokie lub nie odpowiadają parametrom krążenia krwi pacjenta, możliwe jest wystąpienie hiperwolemii i jej charakterystycznych objawów przeciążenia układu sercowo-naczyniowego (duszność, obrzęk żył szyjnych, ból głowy). Możliwe jest również zwiększenie ciśnienia tętniczego i / lub centralnego ciśnienia żylnego, rozwój obrzęku płuc.

Leczenie: przy pierwszych przejawach objawów przeciążenia układu sercowo-naczyniowego podawanie leku należy natychmiast przerwać i ustanowić stałe monitorowanie parametrów krążenia krwi. Zgodnie ze wskazaniami - przeprowadzanie leczenia objawowego. Brak konkretnych antidotum.

Interakcje pomiędzy lekami

Specyficzne interakcje albuminy ludzkiej z innymi lekami są nieznane..

Specjalne instrukcje

Jeśli wystąpią reakcje alergiczne lub anafilaktyczne, należy natychmiast przerwać podawanie leku i rozpocząć odpowiednie leczenie. W przypadku wstrząsu leczenie przeciwwstrząsowe należy rozpocząć zgodnie z obowiązującymi standardami leczenia..

Podczas przeprowadzania wlewu leku należy zapewnić staranne i regularne monitorowanie parametrów krążenia, w tym Ciśnienie krwi, częstość akcji serca, centralne ciśnienie żylne, ciśnienie zakłócające w tętnicy płucnej, wydalanie moczu, stężenie elektrolitów w osoczu, hematokryt / hemoglobina.

Wraz z wprowadzeniem roztworu albuminy należy monitorować stężenie sodu i potasu w osoczu krwi pacjenta i podjąć odpowiednie środki w celu przywrócenia lub utrzymania równowagi tych elektrolitów. Należy pamiętać, że stężenie sodu w roztworach 5% i 20% jest takie samo.

W razie potrzeby wymiana stosunkowo dużych objętości wymaga monitorowania krzepnięcia krwi i hematokrytu. Należy zapewnić odpowiednie zastąpienie innych składników krwi (czynniki krzepnięcia, elektrolity, płytki krwi i czerwone krwinki)..

Wprowadzenie roztworu albuminy podczas odwodnienia jest możliwe tylko po wstępnym zapewnieniu wystarczającego przepływu płynu (wewnątrz, pozajelitowo).

Ponieważ 20% roztwór albuminy jest w stanie skutecznie zwiększyć koloidalne ciśnienie osmotyczne, należy monitorować pacjenta podczas jego podawania w celu szybkiego wykrycia przeciążenia krążenia i nadmiernego nawodnienia.

Roztworów albuminy nie należy rozcieńczać wodą do wstrzykiwań, ponieważ podanie takiego roztworu pacjentowi może spowodować hemolizę erytrocytów.

Standardowe środki zapobiegania infekcjom spowodowanym przez stosowanie leków pochodzących z ludzkiej krwi lub osocza obejmują badania przesiewowe dawców, pojedyncze porcje i pule osocza pod kątem określonych markerów infekcji oraz włączenie skutecznych środków w celu inaktywacji / eliminacji wirusów. Jednak przy stosowaniu leków wykonanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przenoszenia patogenów. Dotyczy to również nieznanych lub niedawno wykrytych wirusów i innych patogenów..

Nie było doniesień o przenoszeniu wirusa za pomocą roztworów albuminy wytwarzanych konwencjonalnymi metodami zgodnie ze specyfikacjami Farmakopei Europejskiej.

Za każdym razem, gdy pacjent podaje się lek, zaleca się, aby nazwa leku i numer serii były zapisywane w historii pacjenta lub w dokumentacji medycznej pacjenta, aby można było prześledzić stan pacjenta po podaniu określonej serii leków.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i mechanizmów kontrolnych

Nie stwierdzono wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i pracy z mechanizmami.

Ciąża i laktacja

Bezpieczeństwo leku u kobiet w ciąży nie było badane w kontrolowanych badaniach klinicznych. Doświadczenie kliniczne ze stosowaniem albuminy nie daje powodów, aby spodziewać się szkodliwego wpływu na ciążę, płód lub noworodka, ponieważ albumina ludzka jest normalnym składnikiem ludzkiego osocza.

Wpływ leku na funkcje rozrodcze u zwierząt nie był badany..

Albumina: instrukcje użytkowania

Opis

Przezroczysty płyn od żółtego do jasnobrązowego lub zielonego.

Albumina 50 mg / ml - roztwór białka w osoczu 50 g / l z zawartością albuminy ludzkiej co najmniej 97%.

Butelka 30 ml zawiera albuminę.

Butelka 50 ml zawiera albuminę.

Butelka 200 ml zawiera albuminę.

Albumina 100 mg / ml - roztwór białka osocza 100 g / l z zawartością albuminy ludzkiej co najmniej 97%.

Butelka 100 ml zawiera albuminę.

Butelka 200 ml zawiera albuminę.

Albumina 200 mg / ml - roztwór białka w osoczu 200 g / l z zawartością albuminy ludzkiej co najmniej 97%.

Butelka 50 ml zawiera albuminę.

Butelka 100 ml zawiera albuminę.

Substancje pomocnicze: kaprylan sodu, chlorek sodu, woda do wstrzykiwań.

Grupa farmakoterapeutyczna

Substytuty krwi i frakcje białkowe osocza krwi.

Albumina stanowi ponad połowę całkowitego białka w ludzkim osoczu krwi; około 10% aktywności syntezy białek w wątrobie stanowi albumina.

Cząsteczka białka albuminy zawiera 575 aminokwasów, w tym glicynę, walinę, leucynę, fenyloalaninę, tyrozynę, tryptofan, serynę, treoninę itp. Masa cząsteczkowa albuminy wynosi 68 000 daltonów. Obecność 17 mostków siarczanowych w cząsteczce zapewnia wysoką odporność na denaturujący wpływ temperatury i alkoholu.

Roztwór albuminy 50 mg / ml jest izonowy, a roztwory albuminy 100 mg / ml i 200 mg / ml są hiperonotyczne w stosunku do normalnego ciśnienia onkotycznego osocza krwi.

Albumina jest najważniejszą frakcją białkową osocza krwi. Najważniejszą fizjologiczną funkcją albuminy jest utrzymanie onkotycznego (koloidowego osmotycznego) ciśnienia krwi. Wprowadzenie albuminy do krwioobiegu zwiększa objętość krążącej krwi (BCC) z powodu napływu płynu do naczyń. albumina zwiększa bcc o 500 ml.

Z osocza albumina dostaje się do głównych magazynów pozanaczyniowych: do przestrzeni śródmiąższowej skóry, mięśni i narządów, która zawiera 60% rezerw albuminy.

Albumina może w sposób odwracalny wiązać się z kationami i anionami, a także różnymi toksycznymi substancjami, na których opiera się jej transport (transport składników odżywczych, substancji biologicznie czynnych, hormonów, enzymów, leków, produktów metabolicznych, pierwiastków śladowych) i funkcje detoksykacji.

W normalnych warunkach całkowita pula wymienianej albuminy wynosi 4-5 g / kg masy ciała, z czego 40–45% jest obecne dożylnie, a 55–60% w przestrzeni pozanaczyniowej. Zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych zmienia kinetykę leku, a normalny rozkład albuminy jest zaburzony w warunkach takich jak ciężkie oparzenia lub wstrząs septyczny.

Średni okres półtrwania albuminy w normalnych warunkach wynosi około 19 dni. Równowagę między syntezą a zniszczeniem zwykle osiąga się poprzez dostosowanie sprzężenia zwrotnego. Eliminacja zachodzi głównie wewnątrzkomórkowo i z powodu proteaz lizosomalnych.

U zdrowych osób mniej niż 10% podanej albuminy opuszcza przestrzeń wewnątrznaczyniową w ciągu pierwszych 2 godzin po infuzji. Biologiczny okres półtrwania albuminy w surowicy wynosi 7-20 dni. Uważa się, że 10 do albuminy jest spożywane codziennie w organizmie, to znaczy ilość równa jego syntezie.

Po dożylnym podaniu roztworu pełna dystrybucja albuminy następuje po 10-15 minutach, 50% jest wydalane z organizmu po 24 godzinach, zawartość albuminy pozostaje na tym samym poziomie przez 2-4 dni, gwałtownie zmniejszając się do końca piątego dnia.

Istnieje znaczny zakres wpływu albuminy na objętość osocza. U niektórych pacjentów objętość osocza może utrzymywać się przez kilka godzin. Jednak w niektórych stanach patologicznych (posocznica, zmiany termiczne i radiologiczne, oparzenia itp.) Albumina opuszcza krew i w znacznych ilościach wchodzi do przestrzeni śródmiąższowej w nieprzewidywalnym tempie, co niekorzystnie wpływa na czynność płuc.

Przywracanie i utrzymywanie objętości krążącej krwi w przypadkach, gdy brakuje objętości.

Wybór albuminy zamiast syntetycznego koloidu będzie zależał od sytuacji klinicznej każdego pacjenta..

W praktyce klinicznej albumina jest stosowana w następujących chorobach i stanach patologicznych:

ciężkie niedociśnienie, jeśli zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych nie jest wyrażona, a granica dawki syntetycznego koloidu została już osiągnięta;

hipoalbuminemia i hipoproteinemia (całkowite białko poniżej 60 g / l, albumina poniżej 35 g / l);

ostra niewydolność nerek, zespół nerczycowy;

poważne oparzenia (z wyjątkiem pierwszych 24 godzin, patrz punkt „Środki ostrożności”);

szok o charakterze traumatycznym, toksycznym, ropno-septycznym, operacyjnym, krwotocznym, hipowolemicznym;

choroby wątroby, którym towarzyszy naruszenie funkcji syntezy albuminy;

zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe (patrz punkt „Środki ostrożności”);

plazmafereza terapeutyczna (przy wymianie dużych objętości usuniętego osocza - ponad 50%);

hiperbilirubinemia i choroba hemolityczna u noworodków (patrz punkt „Stosowanie u dzieci”);

operacje z wykorzystaniem obwodnicy krążeniowo-oddechowej;

wrzód trawienny żołądka i dwunastnicy, a także inne choroby przewodu żołądkowo-jelitowego, którym towarzyszy hipoalbuminemia i hipoproteinemia.

Albumina jest stosowana w operacjach wykorzystujących bypass krążeniowo-oddechowy.

Stężenie roztworu albuminy, dawkę i szybkość infuzji należy dobierać indywidualnie w każdym przypadku.

Dawka leku dla każdego pacjenta jest ustalana indywidualnie. Zależy to od wagi i wieku pacjenta, ciężkości urazu lub choroby, czasu trwania utraty płynu i białka. Zwykle jest to 1-2 ml / kg roztworu o zawartości substancji czynnej 100 mg / ml. Tę dawkę podaje się codziennie lub co drugi dzień, aż do uzyskania efektu..

Aby określić wymaganą dawkę, należy wziąć pod uwagę poziom wystarczalności objętości krążącego osocza, a nie poziom albuminy.

Albumina jest podawana głównie dożylnie, w niektórych przypadkach we wstrzyknięciu. Roztwory zawierające 50 mg / ml, 100 mg / ml i 200 mg / ml substancji czynnej podaje się z szybkością 50-60 kropli na minutę. Szybkość infuzji należy dostosować do indywidualnych okoliczności i wskazań. Przy wymianie z wymianą osocza szybkość infuzji może być wyższa i powinna odpowiadać szybkości usuwania.

Roztwór albuminy 100 mg / ml podaje się z szybkością 40 kropli na minutę, z wyładowaniami, aby szybko podnieść ciśnienie krwi - strumień (szybkość wtrysku 100 ml w ciągu 5-10 minut).

Roztwory albuminy (50 mg / ml i 100 mg / ml) są przepisywane w objętości 200–300 ml; w razie potrzeby objętość roztworu 50 mg / ml można zwiększyć do 500–800 ml. W przypadku stosowania bardziej stężonego roztworu (200 mg / ml) - pojedynczą objętość można ograniczyć do 100 ml.

Wstrzyknięcie strumieniowe roztworów albuminy jest dopuszczalne w przypadku wstrząsów różnego pochodzenia w celu szybkiego wzrostu ciśnienia krwi (szybkość wstrzykiwania 100 ml w ciągu 5-10 minut).

W praktyce pediatrycznej, biorąc pod uwagę stężenie albuminy w roztworze, objętości należy obliczać w mililitrach na kilogram masy ciała (nie więcej niż 3 ml / kg masy ciała dziecka).

Wraz z wprowadzeniem albuminy należy regularnie monitorować parametry hemodynamiczne:

ciśnienie krwi i tętno,

centralne ciśnienie żylne,

Wraz z wprowadzeniem roztworu albuminy należy monitorować stężenie sodu i potasu w osoczu krwi pacjenta i podjąć odpowiednie środki w celu przywrócenia lub utrzymania równowagi tych elektrolitów. Należy pamiętać, że stężenie sodu w roztworach 50 mg / ml i 200 mg / ml jest takie samo.

Ponieważ roztwór albuminy 200 mg / ml jest w stanie skutecznie zwiększyć koloidalne ciśnienie osmotyczne, stan pacjenta należy monitorować podczas jego podawania, aby szybko wykryć przeciążenie krążenia i nadmierne nawodnienie.

Albumina nie jest zalecana do stosowania, jeśli wizualnie określa się mętność roztworu, zmiany koloru, obecność zawiesiny, osad. Może to oznaczać, że białko jest niestabilne lub roztwór jest zanieczyszczony. Nie używaj roztworu, który został zamrożony. Lek można stosować tylko wtedy, gdy etykieta jest nienaruszona..

Aby zapobiec możliwemu zakażeniu bakteryjnemu, nie wolno używać źle otwartych, pękniętych lub uszkodzonych butelek z roztworem albuminy.

Przed podaniem roztwór albuminy należy przechowywać w temperaturze pokojowej..

Wyniki kontroli wzrokowej i dane na etykiecie (nazwa leku, producent, numer partii, numer butelki, data ważności) muszą być zapisane w historii pacjenta szpitalnej organizacji opieki zdrowotnej.

Infuzję należy wykonać natychmiast po otwarciu butelki. Niewykorzystany roztwór albuminy należy usunąć zgodnie z ustalonymi wymogami. Jeśli butelka z roztworem nie została w pełni wykorzystana, jej ponowne użycie jest zabronione. Wszelkie ilości albuminy pozostające w butelce po podaniu należy zniszczyć..

Łagodne reakcje, takie jak zaczerwienienie twarzy, pokrzywka, gorączka, nudności, występują rzadko. Reakcje te zwykle ustępują szybko, gdy szybkość infuzji spada lub infuzja się zatrzymuje. Ciężkie reakcje, takie jak wstrząs anafilaktyczny, występują bardzo rzadko. W przypadku ciężkich reakcji wlew jest przerywany i należy rozpocząć odpowiednie leczenie..

Następujące działania niepożądane zaobserwowano przy stosowaniu roztworów ludzkiej albuminy w fazie po wprowadzeniu do obrotu, dlatego można się spodziewać również w przypadku roztworów albuminy.

Układ narządów	Reakcja (częstotliwość nieznana) *
Upośledzenie układu odpornościowego	Wstrząs anafilaktyczny, reakcje anafilaktyczne, nadwrażliwość
Zaburzenia psychiczne	Zdezorientowany stan
Zaburzenia układu nerwowego	Bół głowy
Układ sercowo-naczyniowy	Tachykardia, bradykardia, niedociśnienie, nadciśnienie, zaczerwienienie twarzy
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej, śródpiersia	Duszność
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe	Nudności
Choroby skóry i tkanki podskórnej	Pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, rumieniowa wysypka, nadmierna potliwość
Zaburzenia ogólne i reakcje w miejscu wstrzyknięcia	Gorączka, dreszcze

* Nie można oszacować na podstawie dostępnych danych.

W rzadkich przypadkach można zaobserwować ciężkie reakcje, takie jak wstrząs anafilaktyczny. W przypadku ciężkich reakcji należy natychmiast przerwać infuzję roztworu albuminy i bez usuwania igieł z żyły rozpocząć dożylne podanie 0,9% roztworu chlorku sodu do infuzji. Konieczne jest zastosowanie standardowego leczenia przeciwzakrzepowego.

Chemia krwi. Białko całkowite, albumina, globuliny, bilirubina, glukoza, mocznik, kwas moczowy, kreatynina, lipoproteiny, cholesterol. Jak przygotować się do analizy, normy, przyczyn wzrostu lub spadku wskaźników.

Białko ogółem - normy, przyczyny wzrostu i spadku, jak przejść analizę

Norma białka we krwi.
Całkowita zawartość białka we krwi jest powszechnym wskaźnikiem biochemicznym. Oznaczanie stężenia białka służy do diagnozowania szerokiej gamy chorób różnych narządów. Ten wskaźnik jest uśredniany i zmienia się w zależności od wieku..

Normy białka krwi:

dorosły	65–85 g / l
noworodki	45–70 g / l
dzieci poniżej 1 roku życia	51–73 g / l
dzieci od 1 roku do 2 lat	56–75 g / l
dzieci powyżej 2 lat	60–80 g / l

W różnych stanach patologicznych spadek stężenia białka (hipoproteinemia) częściej niż wzrost (hiperproteinemia).

Niski poziom białka we krwi
Hipoproteinemię wykrywa się w następujących ogólnych procesach patologicznych: miąższowe zapalenie wątroby, niewystarczające spożycie białka z pożywienia (całkowity i niepełny post), procesy zapalne, przewlekłe krwawienie, utrata białka w moczu, zwiększenie rozpadu białka, złe wchłanianie, zatrucie, gorączka.
Spadek stężenia białka poniżej 50 g / l prowadzi do obrzęku tkanek..

Być może rozwój fizjologicznej hipoproteinemii w ostatnich miesiącach ciąży, podczas laktacji, na tle długotrwałego wysiłku fizycznego, a także u pacjentów obłożnie chorych.

Jakie choroby zmniejszają ilość białka we krwi
Hipoproteinemia jest oznaką następujących chorób:

• choroby przewodu żołądkowo-jelitowego (zapalenie trzustki, zapalenie jelit)
• interwencje chirurgiczne
• guzy o różnej lokalizacji
• choroby wątroby (marskość wątroby, zapalenie wątroby, guzy wątroby lub przerzuty do wątroby)
• zatrucie
• ostre i przewlekłe krwawienie
• palić chorobę
• Kłębuszkowe zapalenie nerek
• obrażenia
• tyreotoksykoza
• zastosowanie terapii infuzyjnej (przepływ dużych objętości płynu do organizmu)
• choroby dziedziczne (choroba Wilsona-Konovalova)
• gorączka
• cukrzyca
• wodobrzusze
• zapalenie opłucnej

Zwiększone białko krwi
Rozwój hiperproteinemii jest rzadkim zjawiskiem. Zjawisko to rozwija się w wielu stanach patologicznych, w których zachodzi tworzenie się patologicznych białek. Ten znak laboratoryjny jest wykrywany w chorobach zakaźnych, makroglobulinemii Waldenstroma, szpiczaku, toczniu rumieniowatym układowym, reumatoidalnym zapaleniu stawów, limfogranulomatozie, marskości wątroby i przewlekłym zapaleniu wątroby. Rozwój względnej hiperproteinemii (fizjologicznej) jest możliwy przy obfitych stratach wody: wymiotach, biegunce, niedrożności jelit, oparzeniach, a także z moczówką mokrą i zapaleniem nerek.

Leki białkowe
Niektóre leki mają wpływ na stężenie białka całkowitego we krwi. Tak więc kortykosteroidy, bromosulfaleina przyczyniają się do rozwoju hiperproteinemii, a hormony estrogenowe prowadzą do hipoproteinemii. Możliwe jest również zwiększenie stężenia białka całkowitego przy przedłużonym zaciskaniu żyły opaską uciskową, a także przejście z pozycji „leżącej” do pozycji „stojącej”.

Jak zostać przetestowanym na białko?
Aby określić stężenie białka całkowitego, krew pobierana jest rano z żyły na pusty żołądek. Przerwa między ostatnim posiłkiem a czasem dostarczenia analizy powinna wynosić co najmniej 8 godzin. Słodkie napoje również powinny być ograniczone. Obecnie stężenie białka określa się metodą biuretową lub mikrobiuretową (jeśli stężenie jest bardzo niskie). Ta metoda jest uniwersalna, łatwa w użyciu, dość tania i szybka. Podczas korzystania z tej metody jest niewiele błędów, dlatego uważa się ją za rzetelną i informacyjną. Błędy występują głównie, gdy reakcja jest nieprawidłowo ustawiona lub gdy używane są brudne naczynia..

Albumina, rodzaje globulin, normy, przyczyny wzrostu lub zmniejszenia wskaźników

Jakie są frakcje białkowe, normy
Białko krwi jest reprezentowane przez kilka gatunków zwanych frakcjami białkowymi. Istnieją dwie główne frakcje białka całkowitego - albumina i globulina. Globuliny z kolei są reprezentowane przez cztery typy - α1, α2, β i γ.

Normy różnych rodzajów białka krwi

albumina	64%	40–50 g / l
globuliny α1	4%	2,0-2,4 g / l
α2-globuliny	7%	dzieci 4,5 g / l mężczyźni 1,50–3,50 g / l kobiety 1,75-4,20 g / l
β-globuliny	10%	noworodki 1,30-2,75 g / l dorośli 2,20-4,0 g / l
globuliny gamma	piętnaście%.	10,5 g / l

Naruszenie tego stosunku frakcji białkowych nazywa się dysproteinemią. Najczęściej różne rodzaje dysproteinemii towarzyszą chorobom wątroby i chorobom zakaźnym..

Albumina - norma, przyczyna wzrostu, spadku, jak przejść analizę
Rozważ każdą frakcję białka osobno. Albumina jest bardzo jednorodną grupą, z której połowa znajduje się w łożysku naczyniowym, a połowa w płynie międzykomórkowym. Ze względu na obecność ładunku ujemnego i dużej powierzchni albumina jest w stanie przenosić na siebie różne substancje - hormony, leki, kwasy tłuszczowe, bilirubinę, jony metali itp. Główną fizjologiczną funkcją albuminy jest utrzymywanie ciśnienia i rezerwowanie aminokwasów. Albuminy syntetyzowane są w wątrobie i żyją 12–27 dni.

Wzrost albuminy - przyczyny
Wzrost stężenia albuminy we krwi (hiperalbuminemia) może być związany z następującymi patologiami:

• odwodnienie lub odwodnienie (utrata płynów przez ciało z wymiotami, biegunka, nadmierne pocenie się)
• rozległe oparzenia

Suplementacja wysokiej dawki witaminy A przyczynia się również do hiperalbuminemii. Ogólnie wysokie stężenie albuminy nie ma znaczącej wartości diagnostycznej..

Zmniejszony albumina - przyczyny
Zmniejszenie stężenia albuminy (hipoalbuminemia) może wynosić do 30 g / l, co prowadzi do obniżenia ciśnienia onkotycznego i pojawienia się obrzęku.

• różne jade (kłębuszkowe zapalenie nerek)
• ostry zanik wątroby, toksyczne zapalenie wątroby, marskość wątroby
• zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych
• amyloidoza
• płonie
• obrażenia
• krwawienie
• zastoinowa niewydolność serca
• patologia przewodu żołądkowo-jelitowego
• post
• Ciąża i laktacja
• guzy
• z zespołem złego wchłaniania
• posocznica
• tyreotoksykoza
• przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych i hormonów estrogenowych

Jak przeprowadzana jest analiza?
Aby określić stężenie albuminy, krew pobierana jest rano z żyły na pusty żołądek. W ramach przygotowań do testu konieczne jest wykluczenie przyjmowania pokarmu na 8-12 godzin przed oddaniem krwi i unikanie silnego wysiłku fizycznego, w tym długotrwałego stania. Powyższe czynniki mogą zniekształcić obraz, a wynik analizy będzie nieprawidłowy. Aby określić stężenie albuminy, stosuje się specjalny odczynnik - zielony bromokrezol. Oznaczanie stężenia albuminy tą metodą jest dokładne, proste i krótkie. Możliwe błędy występują z powodu niewłaściwego przetwarzania krwi do analizy, użycia brudnych naczyń lub nieprawidłowego sformułowania reakcji.

Globuliny - rodzaje globulin, normy, przyczyny wzrostu, spadku

α1-globuliny - α1-antytrypsyna, α1-glikoproteina kwasowa, normy, przyczyny wzrostu, spadku

Skład tej frakcji białkowej obejmuje do 5 białek, które zwykle stanowią 4% całkowitego białka. Największą wartością diagnostyczną są dwie - α1-antytrypsyna (inhibitor proteinaz serynowych) i α1-kwaśna glikoproteina (orozomukoid).

Normy globulin α1 w surowicy krwi

α1-antytrypsyna	2,0-2,4 g / l
α1-glikoproteina	0,55-1,4 g / l
α1 - fetoproteina	dzieci poniżej 1 roku Normy globuliny α2 w surowicy krwi
α2-makroglobulina	dzieci (1-3 lata) 4,5 g / l mężczyźni 1,50–3,50 g / l kobiety 1,75-4,20 g / l
Haptoglobina	0,8-2,7 g / l
Ceruloplasmin	Dzieci noworodki 0,01-0,3 g / l 6-12 miesięcy 0,15-0,50 g / l 1-12 lat 0,30-0,65 g / l Dorośli ludzie 0,15-0,60 g / l

α2-makroglobulina - jest syntetyzowana w wątrobie, monocytach i makrofagach. Zwykle jego zawartość we krwi dorosłych wynosi 1,5-4,2 g / l, au dzieci 2,5 razy wyższa. Białko to należy do układu odpornościowego i działa cytostatycznie (zatrzymuje podział komórek rakowych).
Spadek stężenia α2-makroglobuliny obserwuje się w ostrym zapaleniu, reumatyzmie, zapaleniu wielostawowym i raku.
Wzrost stężenia α2-makroglobuliny jest wykrywany w marskości wątroby, chorobie nerek, obrzęku śluzowatym i cukrzycy.

Haptoglobina składa się z dwóch podjednostek i krąży w ludzkiej krwi w trzech postaciach molekularnych. Jest to białko ostrej fazy. Normalna zawartość we krwi zdrowego człowieka jest mniejsza niż 2,7 g / l. Główną funkcją haptoglobiny jest przenoszenie hemoglobiny do komórek układu siateczkowo-śródbłonkowego, gdzie hemoglobina ulega zniszczeniu i powstaje z niej bilirubina. Wzrost jego stężenia występuje w ostrym zapaleniu i zmniejszeniu niedokrwistości hemolitycznej. Kiedy transfuzja niekompatybilnej krwi może całkowicie zniknąć.

Ceruloplazmina jest białkiem o właściwościach enzymatycznych, które utlenia Fe2 + do Fe3 +. Ceruloplazmina jest magazynem i nośnikiem miedzi. We krwi zdrowego człowieka zwykle zawiera 0,15 - 0,60 g / l. Zawartość tego białka wzrasta wraz z ostrym stanem zapalnym i ciążą. Niezdolność organizmu do syntezy tego białka jest wykrywana w wrodzonej chorobie - chorobie Wilsona-Konovalova, a także u zdrowych krewnych tych pacjentów.

Jak przejść analizę?
Aby określić stężenie α2-makroglobulin, stosuje się krew z żyły, którą pobiera się rano, na pusty żołądek. Metody oznaczania tych białek są pracochłonne i czasochłonne, a także wymagają wysokich kwalifikacji.

β-globuliny - transferyna, hemopeksyna, norma, przyczyny wzrostu, spadku

Ta frakcja stanowi 10% całkowitego białka surowicy. Najwyższą wartością diagnostyczną w tej frakcji białkowej jest oznaczenie transferyny i hemopeksyny.

Transferyna (siderofilina)	noworodki 1,30-2,75 g / l dorośli ludzie 2,20-4,0 g / l
Hemopeksyna	0,50–1,2 g / l

Transferyna (siderofilina) jest czerwonawym białkiem, które przenosi żelazo do narządów depot (wątroba, śledziona), a stamtąd do komórek syntezujących hemoglobinę. Wzrost ilości tego białka jest rzadki, głównie w procesach związanych z niszczeniem czerwonych krwinek (niedokrwistość hemolityczna, malaria itp.). Zamiast określenia stężenia transferyny stosuje się określenie stopnia jej nasycenia żelazem. Zwykle jest nasycony żelazem tylko w 1/3. Spadek tej wartości wskazuje na niedobór żelaza i ryzyko niedokrwistości z niedoboru żelaza, a wzrost wskazuje na intensywny rozpad hemoglobiny (na przykład z niedokrwistością hemolityczną).

Hemopeksyna jest także białkiem wiążącym hemoglobinę. Zwykle jest zawarty we krwi - 0,5-1,2 g / l. Zawartość hemopeksyny zmniejsza się wraz z hemolizą, chorobami wątroby i nerek i wzrasta wraz ze stanem zapalnym.

Jak przejść analizę?
Aby określić stężenie β-globulin, użyj krwi z żyły, którą pobiera się rano na pusty żołądek. Krew powinna być świeża, bez śladów hemolizy. Przeprowadzenie tego testu jest analizą zaawansowaną technologicznie, wymaga wysoko wykwalifikowanego asystenta laboratoryjnego. Analiza jest pracochłonna i czasochłonna.

γ-globuliny (immunoglobuliny) - norma, przyczyny wzrostu i spadku

We krwi γ-globuliny stanowią 15–25% (8–16 g / l) całkowitego białka krwi.

Norma γ-globuliny w surowicy krwi

globuliny gamma

15–25%

8-14 g / l

Frakcja γ-globulin zawiera immunoglobuliny.

Immunoglobuliny są przeciwciałami wytwarzanymi przez komórki układu odpornościowego w celu zabijania bakterii chorobotwórczych. Zwiększenie liczby immunoglobulin obserwuje się po aktywacji układu odpornościowego, tj. Infekcjach wirusowych i bakteryjnych, a także zapaleniu i zniszczeniu tkanek. Zmniejszenie liczby immunoglobulin ma charakter fizjologiczny (u dzieci w wieku 3-6 lat), wrodzony (dziedziczne choroby niedoboru odporności) i wtórny (w przypadku alergii, przewlekłego stanu zapalnego, nowotworów złośliwych, przedłużonego leczenia kortykosteroidami).

Jak przejść analizę?
Stężenie γ-globulin określa się we krwi z żyły pobranej rano (przed 10 rano) na czczo. Przechodząc analizę w celu określenia γ-globulin, należy unikać wysiłku fizycznego i silnych wstrząsów emocjonalnych. Aby określić stężenie γ-globulin, stosuje się różne techniki - immunologiczne, biochemiczne. Dokładniejsze metody immunologiczne. Pod względem czasu metody biochemiczne i immunologiczne są równoważne. Jednak immunologiczne powinny być preferowane ze względu na ich większą dokładność, czułość i swoistość..

Glukoza - norma, przyczyny wzrostu i spadku, jak przygotować się do oddania krwi do analizy?

Normalny poziom glukozy we krwi i fizjologiczna hiperglikemia
Glukoza jest bezbarwną krystaliczną substancją o słodkim smaku i powstaje w ludzkim ciele podczas rozpadu polisacharydów (skrobi, glikogenu). Glukoza jest głównym i uniwersalnym źródłem energii dla komórek całego organizmu. Ponadto glukoza jest środkiem przeciwtoksycznym, w wyniku czego jest stosowana w różnych zatruciach, wstrzykiwana do organizmu przez usta lub dożylnie.

Normalna glukoza we krwi zdrowego człowieka wynosi 3,5–5,5 mmol / l.

Bilirubina - rodzaje, normy, przyczyny spadku i wzrostu, jak przejść analizę?

Bilirubina bezpośrednia i pośrednia - gdzie powstaje i jak jest wydalana?

Bilirubina jest żółto-czerwonym pigmentem, który powstaje podczas rozkładu hemoglobiny w śledzionie, wątrobie i szpiku kostnym. Po rozpadzie 1 g hemoglobiny powstaje 34 mg bilirubiny. Wraz ze zniszczeniem hemoglobiny jedna jej część - globina rozkłada się na aminokwasy, druga część - hem - rozkłada się wraz z powstawaniem pigmentów żelaza i żółci. Ponownie stosuje się żelazo, a pigmenty żółciowe (produkty konwersji bilirubiny) są wydalane z organizmu. Bilirubina, powstająca w wyniku rozkładu hemoglobiny (pośrednio), dostaje się do krwioobiegu, gdzie wiąże się z albuminą i jest przenoszona do wątroby. W komórkach wątroby bilirubina łączy się z kwasem glukuronowym. Ta bilirubina związana z kwasem glukuronowym nazywana jest bezpośrednią.

Pośrednia bilirubina jest bardzo toksyczna, ponieważ może gromadzić się w komórkach, zwłaszcza w mózgu, zaburzając ich funkcję. Bilirubina bezpośrednia jest nietoksyczna. We krwi stosunek bezpośredniej i pośredniej bilirubiny wynosi 1 do 3. Następnie w jelicie bezpośrednia bilirubina oddziela kwas glukuronowy pod wpływem bakterii i utlenia się z powstaniem urobilinogenu i sterkobilinogenu. 95% tych substancji jest wydalane z kałem, pozostałe 5% jest wchłaniane z powrotem do krwioobiegu, wchodzi do żółci i jest częściowo wydalane przez nerki. Osoba dorosła emituje codziennie 200–300 mg pigmentów żółciowych z kałem i 1-2 mg z moczem. Pigmenty żółciowe zawsze znajdują się w kamieniach żółciowych.

Normy bilirubiny

Bilirubina całkowita	8,5-20,5	μmol / l
Bilirubina bezpośrednia (związana)	0,86–5,1	μmol / l
Pośrednia (niezwiązana) bilirubina	4,5–17,1	μmol / l

U noworodków poziom bezpośredniej bilirubiny może być znacznie wyższy - 17,1-205,2 μmol / L. Wzrost stężenia bilirubiny we krwi nazywa się bilirubinemią..

Wysoka bilirubina - przyczyny, rodzaje żółtaczki
Bilirubinemii towarzyszy pojawienie się żółtego koloru skóry, twardówki oczu i błon śluzowych. Dlatego choroby związane z bilirubinemią nazywane są żółtaczką. Bilirubinemia może być pochodzenia wątrobowego (z chorobami wątroby i dróg żółciowych) i nie wątrobowego (z niedokrwistością hemolityczną). Osobno żółtaczka występuje u noworodków. Wzrost stężenia całkowitej bilirubiny w zakresie 23–27 μmol / L wskazuje na obecność utajonej żółtaczki u ludzi, a gdy stężenie całkowitej bilirubiny jest wyższe niż 27 μmol / L, pojawia się charakterystyczny żółty kolor. U noworodków żółtaczka rozwija się przy stężeniu całkowitej bilirubiny we krwi powyżej 51-60 μmol / L. Żółtaczka wątroby jest dwojakiego rodzaju - miąższowa i obturacyjna. Żółtaczka miąższowa obejmuje:

• zapalenie wątroby (wirusowe, toksyczne)
• marskość wątroby
• toksyczne uszkodzenie wątroby (zatrucie alkoholem, truciznami, solami metali ciężkich)
• guzy lub przerzuty w wątrobie

W przypadku żółtaczki obturacyjnej zaburzone jest wydzielanie żółci, syntetyzowane w wątrobie. Żółtaczka obturacyjna występuje przy:

• ciąża (nie zawsze)
• guz trzustki
• cholestaza (zablokowanie przewodu żółciowego kamieniami)

Żółtaczki pozawątrobowe obejmują żółtaczkę rozwijającą się na tle różnych niedokrwistości hemolitycznej.

Diagnoza różnych rodzajów żółtaczki
Aby odróżnić rodzaj żółtaczki, o której mowa, stosuje się stosunek różnych frakcji bilirubiny. Dane te są przedstawione w tabeli..

Rodzaj żółtaczki	Bilirubina bezpośrednia	Bilirubina pośrednia	Bezpośredni / całkowity stosunek bilirubiny
Hemolityczny (nie wątrobowy)	Norma	Umiarkowanie podwyższony	0.2
Parenchymal	Lansowany	Lansowany	0,2-0,7
Zatykający	Ostro awansowany	Norma	0,5

Oznaczanie bilirubiny - test diagnostyczny żółtaczki. Oprócz żółtaczki obserwuje się wzrost stężenia bilirubiny z silnym bólem. Bilirubinemia może również rozwijać się wraz z antybiotykami, indometacyną, diazepamem i doustnymi środkami antykoncepcyjnymi.

Niska bilirubina we krwi - hipobilirubinemia - może rozwijać się wraz z witaminą C, fenobarbitalem, teofiliną.

Przyczyny żółtaczki u noworodków

Żółtaczka noworodka jest spowodowana innymi przyczynami. Rozważ przyczyny powstawania żółtaczki u noworodków:

• u płodu i noworodka masa czerwonych krwinek, aw konsekwencji stężenie hemoglobiny, jest większe o masę płodu niż u osoby dorosłej. W ciągu kilku tygodni po urodzeniu dochodzi do intensywnego rozpadu „nadmiaru” czerwonych krwinek, co objawia się żółtaczką
• zdolność wątroby noworodka do usuwania bilirubiny z krwi w wyniku rozpadu „nadmiaru” czerwonych krwinek jest niska
• choroba dziedziczna - choroba Gilberta
• ponieważ jelita noworodka są sterylne, dlatego szybkość tworzenia sterkobilinogenu i urobilinogenu jest zmniejszona
• Wcześniaki

U noworodków bilirubina jest toksyczna. Wiąże się z lipidami mózgu, co prowadzi do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i powstania encefalopatii bilirubinowej. Zwykle żółtaczka noworodków znika po 2-3 tygodniach życia.

Jak przejść analizę?
Aby określić stężenie bilirubiny, krew pobierana jest rano z żyły na pusty żołądek. Przed zabiegiem nie należy jeść ani pić przez co najmniej 4-5 godzin. Oznaczanie odbywa się za pomocą zunifikowanej metody Endrashik. Ta metoda jest łatwa w użyciu, zajmuje trochę czasu i jest dokładna..

Mocznik - norma, przyczyny wzrostu, spadku, jak przejść analizę

Wskaźnik mocznika i wzrost fizjologiczny mocznika
Mocznik jest substancją niskocząsteczkową, która powstaje w wyniku rozpadu białek. Ciało wydala 12-36 gramów mocznika dziennie, a normalne stężenie mocznika we krwi zdrowej osoby wynosi 2,8 - 8,3 mmol / L. Kobiety mają wyższe stężenie mocznik we krwi w porównaniu z mężczyznami. Średnio mocznik we krwi z prawidłowym metabolizmem białek rzadko jest wyższy niż 6 mmol / l.

Mocznik

noworodki	1,4–4,3	mmol / l
dzieci	1.8–6.4	mmol / l
dorośli ludzie	2,5–8,3	mmol / l

Spadek stężenia mocznika poniżej 2 mmol / l wskazuje, że dana osoba ma dietę niskobiałkową. Podwyższona zawartość mocznika we krwi powyżej 8,3 mmol / L nazywa się mocznicą. Mocznicę mogą powodować niektóre warunki fizjologiczne. W tym przypadku nie mówimy o żadnej poważnej chorobie..

Tak więc fizjologiczna mocznica rozwija się wraz z:

• niezrównoważona dieta (wysoka zawartość białka lub niska zawartość chlorków)
• utrata płynów ustrojowych - wymioty, biegunka, obfite pocenie się itp..

W innych przypadkach mocznicę nazywa się patologiczną, to znaczy występuje z powodu dowolnej choroby. Patologiczna mocznica występuje ze zwiększonym rozpadem białka, chorobami nerek i patologiami niezwiązanymi z nerkami. Należy zauważyć osobno, że wiele leków (na przykład sulfonamidy, furosemid, dopegit, lazex, tetracyklina, chloramfenikol itp.) Również prowadzą do mocznicy.

Przyczyny wzrostu mocznika
Tak więc mocznica rozwija się na tle następujących chorób:

• przewlekła i ostra niewydolność nerek
• Kłębuszkowe zapalenie nerek
• odmiedniczkowe zapalenie nerek
• bezmocz (brak moczu, osoba nie oddaje moczu)
• kamienie, guzy w moczowodów, cewka moczowa
• cukrzyca
• zapalenie otrzewnej
• płonie
• zaszokować
• krwawienie z przewodu pokarmowego
• niedrożność jelit
• zatrucie chloroformem, solami rtęci, fenolem
• niewydolność serca
• zawał mięśnia sercowego
• czerwonka
• żółtaczka miąższowa (zapalenie wątroby, marskość wątroby)

Najwyższe stężenie mocznika we krwi obserwuje się u pacjentów z różnymi patologiami nerek. Dlatego określenie stężenia mocznika stosuje się głównie jako test diagnostyczny w patologii nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek nasilenie procesu i rokowanie ocenia się na podstawie stężenia mocznika we krwi. Stężenie mocznika do 16 mmol / L odpowiada umiarkowanej niewydolności nerek, 16-34 mmol / L - ciężkie zaburzenie czynności nerek i powyżej 34 mmol / L - bardzo ciężka patologia nerek z niekorzystnym rokowaniem.

Zmniejszenie mocznika - przyczyny
Spadek stężenia mocznika we krwi jest rzadkim zjawiskiem. Obserwuje się to głównie przy zwiększonym rozpadzie białka (intensywna praca fizyczna), przy wysokim zapotrzebowaniu na białko (ciąża, karmienie piersią), przy niewystarczającym spożyciu białka z pożywienia. Możliwe jest względne zmniejszenie stężenia mocznika we krwi - wraz ze wzrostem ilości płynu w organizmie (wlew). Zjawiska te są uważane za fizjologiczne, podczas gdy patologiczny spadek stężenia mocznika we krwi jest wykrywany w przypadku niektórych chorób dziedzicznych (na przykład celiakii), a także poważnego uszkodzenia wątroby (martwica, marskość w późnym stadium, zatrucie solami metali ciężkich, fosfor, arsen).

Jak przejść analizę
Oznaczanie stężenia mocznika przeprowadza się we krwi pobranej z żyły rano na czczo. Przed przystąpieniem do testu należy powstrzymać się od jedzenia przez 6-8 godzin, aby uniknąć silnej aktywności fizycznej Obecnie mocznik jest oznaczany metodą enzymatyczną, która jest specyficzna, dokładna, wystarczająco prosta i nie wymaga długich nakładów czasowych. Ponadto niektóre laboratoria stosują metodę ureazy. Preferowana jest jednak metoda enzymatyczna..

Kreatynina - norma, przyczyna wzrostu, jak przejść analizę

Norma kreatyninowa
Kreatynina jest produktem końcowym metabolizmu białek i aminokwasów i powstaje w tkance mięśniowej..

Szybkość kreatyniny w surowicy

dzieci	27‑62	μmol / l
nastolatki	44‑88	μmol / l
kobiety	44‑88	μmol / l
mężczyźni	44‑100	μmol / l

Kreatynina we krwi może być wyższa u sportowców niż u zwykłych ludzi.

Przyczyny zwiększonej kreatyniny
Zwiększona kreatyna we krwi - kreatyninemia - znak diagnostyczny rozwoju procesów patologicznych w nerkach i układzie mięśniowym. Kreatyninemia jest wykrywana w ostrym i przewlekłym zapaleniu nerek (kłębuszkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek), nerczyca i nefroskleroza, a także tyreotoksykoza (choroba tarczycy) lub uszkodzenie mięśni (uraz, ucisk itp.) Niektóre leki również zwiększają zawartość kreatyniny we krwi.. Leki te obejmują - witaminę C, rezerpinę, ibuprofen, cefazolin, sulfanilamidy, tetracyklinę, związki rtęci.

Oprócz określenia stężenia kreatyniny w diagnozie choroby nerek stosuje się test Reberga. Ten test ocenia funkcję oczyszczającą nerek na podstawie oznaczenia kreatyniny we krwi i moczu, a także późniejszych zliczeń filtracji kłębuszkowej i reabsorpcji..

Jak przejść analizę
Oznaczanie stężenia kreatyniny przeprowadza się we krwi z żyły pobranej rano na czczo. Przed przystąpieniem do testu musisz powstrzymać się od jedzenia przez 6-8 godzin. Dzień wcześniej nie należy nadużywać pokarmów mięsnych. Do tej pory oznaczanie stężenia kreatyniny odbywa się metodą enzymatyczną. Metoda jest bardzo czuła, specyficzna, niezawodna i prosta..

Kwas moczowy - norma, przyczyny wzrostu, spadku, jak przejść analizę

Kwas moczowy
Kwas moczowy jest produktem końcowym wymiany puryn - składników DNA. Puryny rozkładają się w wątrobie, dlatego tworzenie się kwasu moczowego występuje również w wątrobie i jest wydalane z organizmu przez nerki.

Kwas moczowy w surowicy

dzieci	0,12–0,32	mmol / l
mężczyźni	0,24–0,50	mmol / l
kobiety	0,16-0,44	mmol / l

Przyczyny podwyższonego kwasu moczowego
Wzrost stężenia kwasu moczowego (hiperurykemii) we krwi zdrowego człowieka występuje podczas wysiłku fizycznego, głodu lub spożywania pokarmów bogatych w puryn - mięsa, czerwonego wina, czekolady, kawy, malin, fasoli. W przypadku zatrucia u kobiet w ciąży stężenie kwasu moczowego może również wzrosnąć. Patologiczny wzrost kwasu moczowego we krwi jest diagnostycznym objawem dny moczanowej. Dna moczanowa jest chorobą, w której tylko część kwasu moczowego jest wydalana przez nerki, a reszta jest osadzana w postaci kryształów w nerkach, oczach, jelitach, sercu, stawach i skórze. Z reguły dna jest dziedziczona. Rozwój dny moczanowej przy braku czynnika dziedzicznego występuje podczas niedożywienia w przypadku dużej liczby pokarmów zawierających purynę. Hiperurykemia może również rozwijać się z chorobami krwi (białaczka, chłoniak, niedokrwistość z niedoborem witaminy B12), zapaleniem wątroby i patologią dróg żółciowych, niektórymi infekcjami (gruźlica, zapalenie płuc), cukrzycą, wypryskiem, łuszczycą, chorobą nerek i alkoholikami.

Przyczyny niskiej zawartości kwasu moczowego
Niski poziom kwasu moczowego jest rzadki. U zdrowych ludzi zjawisko to występuje przy diecie ubogiej w purynę. Patologiczny spadek poziomu kwasu moczowego towarzyszy chorobom dziedzicznym - choroba Wilsona-Konovalova, niedokrwistość Fanconiego.

Jak przejść analizę?
Analiza w celu ustalenia kwasu moczowego musi być wykonana rano, na czczo, krew z żyły. Przygotowanie nie wymaga specjalnych środków - po prostu nie nadużywaj pokarmów bogatych w purynę. Kwas moczowy jest oznaczany metodą enzymatyczną. Metoda jest powszechna, prosta, wygodna i niezawodna..