DOSTAWA KRWI SERCA

W tym artykule opowiem o dopływie krwi do serca. Na dopływie krwi do narządu, który dostarcza krew do całego organizmu, wszystkich jego narządów, wszystkich tkanek i wszystkich komórek.

Dopływ krwi do serca

Cóż, serce musi także jeść, otrzymywać tlen i składniki odżywcze. Ponadto pracowite komórki serca w trakcie swojej złożonej i ciężkiej pracy tworzą masę produktów odpadowych. I te odpady należy usunąć na czas.

Dlatego serce potrzebuje również zapasu krwi. Krew, która przynosi mu tlen i usuwa wszystkie odpady.

Ale to nie wszystko. Serce, jako intensywnie i stale działający narząd, wymaga zwiększonego ukrwienia.

Z tego powodu serce w spoczynku otrzymuje około 4% całkowitego przepływu krwi. Jeśli policzysz, okaże się, że serce, ważące tylko około 300 gramów, otrzymuje krew około 250 ml w ciągu jednej minuty. Ale jest w spoczynku. Przy zwiększonej pracy przepływ krwi w sercu wzrasta 4-5 razy!

O strukturze serca i jego pracy przeczytaj artykuły:

Nic dziwnego, że serce ma własny przepływ krwi, własny przepływ krwi, który nazywa się wieńcowym, wieńcowym lub po prostu sercowym przepływem krwi..

Krążenie wieńcowe to cały układ dobrze rozgałęzionych tętnic, żył i naczyń włosowatych, które penetrują całe serce i odżywiają je. Według naukowców prawie każde włókno mięśniowe mięśnia sercowego jest wyposażone we własne naczynie, przez które odbywa się wymiana..

Krążenie wieńcowe

Każdy narząd ma własny dopływ krwi. Ale żaden organ nie ma dopływu krwi zwanego przez naukowców wieńcem (od słowa „korona”) lub koroną (od słowa „korona”). Ale nawet nie to.

Najważniejsze jest to, że choroby naczyń serca (naczynia krążenia wieńcowego) są najczęstszą przyczyną śmierci. Ta straszna statystyka sama stawia krążenie wieńcowe w szczególnej pozycji.

Wiesz o tych chorobach. Nawet jeśli jesteś daleko od medycyny, nawet jeśli twoje serce jest zdrowe, musiałeś słyszeć o chorobie, takiej jak choroba wieńcowa (CHD) lub miażdżyca naczyń sercowych. Choroba wieńcowa obejmuje wszystkie stany, które są oparte na patologii naczyń wieńcowych, naczyń zasilających serce.

To ta choroba zabija największą liczbę ludzkich istnień. To są statystyki. To jest życie. A to sprawia, że ​​dopływ krwi do serca zajmuje szczególną i ważną pozycję..

O cechach krążenia wieńcowego

Opowiem ci również wszystkie szczegóły dotyczące struktury krążenia wieńcowego. Opowiem ci, które części serca są zasilane przez prawą tętnicę wieńcową, a które wydziały serca są zasilane przez lewą tętnicę wieńcową. Ale to nie jest tak interesujące. Dla zwykłych ludzi coś innego jest ważniejsze i bardziej interesujące..

Ważne i interesujące jest to, że dopływ krwi do serca różni się od dopływu krwi do wszystkich innych narządów. Niż?

Feature One

Krążenie wieńcowe odnosi się do dużego koła krążenia krwi. Ale osądź to sam. Duże koło krążenia krwi zaczyna się od wyjścia aorty z lewej komory serca. A krążenie wieńcowe zaczyna się nawet wcześniej: zaczyna się prawie od zastawki aortalnej, od kieszeni zastawki księżycowej aorty.

Wszystkie inne tętnice krążenia płucnego opuszczają aortę. I tylko tętnice wieńcowe odchodzące od aorty nie są tylko pierwszymi, odchodzą w miejscu, w którym aorta również nie zdołała się w pełni uformować.

Żyły krążenia wieńcowego nie wpływają do dużego naczynia przed wejściem do serca. Mijają zarówno górną, jak i dolną żyłę główną. Żyły serca łączą się ze sobą i tworzą małą zatokę żylną, która przenosi krew bezpośrednio do prawego przedsionka.

Dlatego wielu kardiologów uważa, że ​​w ludzkim ciele nie ma dwóch, ale trzech kręgów krążenia: dużego, małego i wieńcowego. Lubię to!

Druga funkcja

Niemal od zastawki aortalnej (patrz zdjęcie) odchodzą dwie tętnice wieńcowe: prawa i lewa. Rozgałęziają się wiele razy i dostarczają krew do wszystkich części serca. Każda z tętnic odpowiada za „kawałek serca”. Ale między prawą i lewą tętnicą istnieje duża liczba zespoleń. Oznacza to, że gałęzie prawej i lewej tętnicy komunikują się ze sobą, kontaktują się i zabezpieczają..

A jeśli dojdzie do katastrofy, jeśli jedna z tętnic ulegnie awarii, druga, jeśli nie w pełni, ale przynajmniej częściowo, będzie w stanie zastąpić pierwszą. Uwierz mi, ta zamienność tętnic wieńcowych uratowała życie więcej niż jednej osobie..

Cecha trzecia

Wszystkie duże tętnice i wszystkie duże żyły serca znajdują się na jego powierzchni. I tylko małe gałęzie rozciągające się od głównych tętnic i żył penetrują grubość ściany serca. Ich powierzchowne położenie zmniejsza ucisk dużych naczyń przez mięsień sercowy podczas skurczu.

Cecha czwarta

Krążenie krwi w naczyniach serca nie jest stałe, krew przez tętnice wieńcowe i żyły nie porusza się stale i nieprzerwanie, jak w innych naczyniach. Ruch krwi przez naczynia wieńcowe zależy od cyklu serca.

Podczas skurczu mięsień sercowy kurczy się i zwęża naczynia krwionośne. Przepływ krwi przez naczynia tymczasowo zatrzymuje się całkowicie lub częściowo. Potem pojawia się rozkurcz - rozluźnienie mięśnia sercowego - i przywrócone zostaje krążenie krwi. Jest to rytm, w którym krążenie wieńcowe działa przez całe życie człowieka.

Feature Five

Jest to duża zależność ciśnienia w tętnicach wieńcowych i prędkości przepływu w nich krwi od ciśnienia krwi w aorcie, od częstości akcji serca. Patologia serca i patologia aorty mają namacalny wpływ na naczynia serca..

W końcu krążenie krwi jednego narządu nie jest związane z sercem i aortą tak blisko, jak krążenie krwi w sercu.

Weźmy na przykład krążenie krwi w nerce. Krew, zanim dostanie się do samej nerki, przechodzi długą drogę przez aortę, potem wzdłuż tętnicy nerkowej i dopiero wtedy dociera do krążenia nerkowego. A naczynia serca zaczynają się na granicy lewej komory serca i aorty! Są one znacznie ściślej związane zarówno z sercem, jak i aortą niż z naczyniami jakiegokolwiek innego narządu..

Struktura łożyska naczyniowego serca

Krążenie wieńcowe rozpoczyna się od dwóch dużych tętnic rozciągających się od aorty w rejonie zastawki aortalnej. Są to prawe i lewe tętnice wieńcowe lub wieńcowe.

Prawa tętnica wieńcowa biegnie wzdłuż powierzchni serca między prawym przedsionkiem a prawą komorą i zasila je krwią. Wiele małych gałęzi głęboko w sercu odchodzi od tej tętnicy..

Następnie tętnica przechodzi na tylną powierzchnię serca, gdzie wykonuje ostry zakręt i pędzi w kierunku wierzchołka serca. Na tym odcinku ścieżki dostarcza krew do tylnych ścian obu komór.

Lewa tętnica wieńcowa opuszczająca aortę wkrótce zostaje podzielona na dwie duże gałęzie. Jeden z nich natychmiast schodzi do wierzchołka serca, po drodze karmiąc przednie ściany obu komór. Drugi - leży w bruździe wieńcowej między lewym przedsionkiem a lewą komorą, zaopatrując ich w krew. Potem okrąża serce po lewej stronie.

Na szczycie serca prawa tętnica wieńcowa łączy się z opadającą gałęzią lewej tętnicy wieńcowej.

Kiedy krew przepływa przez łóżko tętnicze i kapilarne, dostarcza sercu tlen i składniki odżywcze i zabiera z niego odpady, rozpoczyna się jego ścieżka przez żyły wieńcowe.

Jest więcej żył wieńcowych niż tętnic. Pobierając krew ze wszystkich części serca i stopniowo łącząc się ze sobą, małe żyły serca tworzą całkiem duże żyły. Te żyły wpływają do zatoki wieńcowej (lub wieńcowej). Jest to mały rezerwuar krwi żylnej, który otwiera się bezpośrednio do prawego przedsionka..

To kończy krążenie wieńcowe.

Tak więc możemy krótko opisać koło wieńcowe krążenia w następujący sposób: aorta - prawe i lewe tętnice wieńcowe - małe tętnice - naczynia włosowate - małe żyły - duże żyły wieńcowe - zatoki wieńcowe - prawy przedsionek.

Więcej artykułów na temat krążenia wieńcowego:

Masz pytania?

Możesz zwrócić się do mnie tutaj lub do kardiologa, wypełniając poniższy formularz.

Tętnice wieńcowe: ich anatomia i choroby

Krążenie wieńcowe zapewnia krążenie krwi w mięśniu sercowym. Przez tętnice wieńcowe krew wzbogacona w tlen dostaje się do serca zgodnie ze złożonym układem krążenia, a odpływ odtlenionej krwi żylnej z mięśnia sercowego przechodzi przez tak zwane żyły wieńcowe. Istnieją powierzchowne i małe głęboko osadzone tętnice. Na powierzchni mięśnia sercowego znajdują się naczynia nasierdziowe, dla których samoregulacja jest charakterystyczną różnicą, która pozwala na utrzymanie optymalnego dopływu krwi do narządu, który jest niezbędny do normalnego funkcjonowania. Tętnice nasierdziowe mają małą średnicę, co często prowadzi do zmian miażdżycowych i zwężenia ścian z późniejszym wystąpieniem niewydolności wieńcowej.

Cechy anatomiczne

Zgodnie ze schematem naczyń krwionośnych serca wyróżnia się dwa główne pnie naczyń wieńcowych:

• prawa tętnica wieńcowa - pochodzi z prawej zatoki aorty, odpowiada za dopływ krwi do prawej i tylnej dolnej ściany lewej komory i pewnej części przegrody międzykomorowej;
• lewy - pochodzi z lewej zatoki aorty, a następnie dzieli się na 2-3 małe tętnice (rzadziej cztery); najbardziej znaczące są przednie opadające (przednia międzykomorowa) i gałęzie kopertowe.

W każdym indywidualnym przypadku struktura anatomiczna naczyń krwionośnych serca może się różnić, dlatego w celu pełnego badania pokazano kardiografię naczyń serca (koronarografia) z użyciem środka kontrastowego zawierającego jod.

Anatomia tętnicy wieńcowej

Główne gałęzie prawej tętnicy wieńcowej: gałąź węzła zatokowego, gałąź stożkowa, gałąź prawej komory, gałąź ostrej krawędzi, tylna tętnica międzykomorowa i tylno-boczna tętnica.

Lewa tętnica wieńcowa zaczyna się od tułowia podzielonego na przednie tętnice międzykomorowe i otoczkowe. Czasami między nimi przebiega tętnica pośrednia (a.intermedia). Przednia tętnica międzykomorowa (przednie opadanie) oddziela gałęzie ukośne i przegrody. Głównymi gałęziami tętnicy otoczki są gałęzie tępej krawędzi.

Odmiany krążenia mięśnia sercowego

Na podstawie dopływu krwi do tylnej ściany serca wyróżnia się zrównoważony, lewy i prawy typ krążenia krwi. Określenie dominującego typu zależy od tego, czy jedna z tętnic osiągnie miejsce nie-naczyniowe, które powstało w wyniku przecięcia dwóch bruzd - wieńcowej i międzykomorowej. Jedna z tętnic, która dociera do tego obszaru, wydziela gałąź, która przechodzi do wierzchołka narządu.

W związku z tym dominujący prawidłowy typ krążenia krwi w narządzie zapewnia prawa tętnica, która ma strukturę w postaci dużego pnia, podczas gdy tętnica otoczkowa tego obszaru jest słabo rozwinięta.

Przewaga typu lewego, odpowiednio, sugeruje dominujący rozwój lewej tętnicy, otaczając korzeń serca i zapewniając dopływ krwi do narządu. W tym przypadku średnica prawej tętnicy jest dość mała, a samo naczynie osiąga tylko środek prawej komory.

Zrównoważony typ zakłada równomierny przepływ krwi do wspomnianego obszaru serca w obu tętnicach.

Miażdżycowa zmiana naczyń sercowych

Miażdżycowa choroba serca i naczyń krwionośnych jest niebezpieczną zmianą ścian naczyń krwionośnych, charakteryzującą się tworzeniem blaszek cholesterolu, które powodują zwężenie i zakłócają normalny przepływ tlenu i składników odżywczych do serca. Objawy miażdżycy naczyń serca często przejawiają się w postaci napadów dusznicy bolesnej, prowadzą do zawału mięśnia sercowego, miażdżycy, a także przerzedzenia ścian naczyń krwionośnych, co grozi pęknięciem, a bez szybkiego leczenia prowadzi do niepełnosprawności lub śmierci.

Jak tam IHD?

Choroba wieńcowa rozwija się na tle uszkodzenia wewnętrznych ścian naczyń krwionośnych, co powoduje zmniejszenie ich światła i pogorszenie krążenia krwi w mięśniu sercowym. Niedostateczna podaż tlenu i składników odżywczych prowadzi do niedokrwienia mięśnia sercowego z późniejszym rozwojem ostrych lub przewlekłych procesów, częściej w postaci zawału serca i dusznicy bolesnej.

Aby zapewnić terminową opiekę medyczną, ważne jest, aby rozpoznać wczesne objawy zbliżającej się katastrofy naczyniowej i wezwać karetkę pogotowia.

Objawy kliniczne zawału mięśnia sercowego:

• głównym objawem jest silny ból za mostkiem, który można zmniejszyć dopiero po zażyciu narkotycznych środków przeciwbólowych;
• u pacjentów z cukrzycą ból może być nieobecny;
• w niektórych przypadkach pacjenci odczuwają dyskomfort w okolicy klatki piersiowej, do której przymocowany jest ból brzucha i łopatki;
• pojawia się lepki pot;
• u niektórych pacjentów występują objawy niewydolności serca (zaburzenia częstotliwości i głębokości oddechu są zaburzone, co komplikuje funkcje oddechowe, występują ataki kaszlu, które nie przynoszą ulgi);
• tętno jest zaburzone.

Objawowy kompleks ataków dusznicy bolesnej:

• w okolicy klatki piersiowej odczuwa się dyskomfort lub bolesny, opresyjny charakter;
• ból pojawia się po wysiłku fizycznym, wysiłku nerwowym, stresujących sytuacjach i po jedzeniu;
• ból promieniuje w okolice lewego ramienia, między łopatkami i szyją;
• czas trwania ataków nie przekracza 15 minut;
• uczucie bólu i dyskomfortu można łatwo wyeliminować po zażyciu nitrogliceryny.

Z reguły osoby z niewydolnością krążenia wieńcowego cierpią na wodobrzusze, powiększenie wątroby i napadowy kaszel. W celu szybkiego rozpoznania choroby wieńcowej przeprowadza się badanie wieńcowe naczyń serca - selektywna koronarografia, która pozwala dokładnie określić charakter, stopień i miejsce zwężenia.
W zaawansowanym wariancie choroby rozwija się kardioskleroza pourazowa, diagnozuje się ją jako powikłanie po zawale serca lub jako niezależną postać IHD. Zgodnie z recenzjami medycznymi, za pomocą koronarografii naczyń wieńcowych z miażdżycą tętnic można ustalić lokalizację zwężenia lub niedrożności, tętniaka naczyniowego, zidentyfikować możliwą zakrzepicę tętniczą; takie konsekwencje patologii naczyń wieńcowych są często niezgodne z życiem.

Kolejnym poważnym stanem jest nagła śmierć wieńcowa (sercowa), charakteryzująca się nagłym zatrzymaniem krążenia. Dokładne przyczyny ostrej patologii nie zostały zidentyfikowane, zgodnie z niektórymi hipotezami medycznymi, zatrzymanie akcji serca jest związane z zaburzeniami przewodnictwa elektrycznego.

Przyczyny krążenia wieńcowego

Proces rozwoju miażdżycy tętnicy wieńcowej

Głównym powodem rozwoju IHD są złogi miażdżycowe na ścianach naczyń. Inne przyczyny zaburzeń krążenia to:

• niedożywienie (przewaga tłuszczów zwierzęcych, smażonych i tłustych potraw);
• zmiany związane z wiekiem;
• mężczyźni są kilkakrotnie bardziej narażeni na choroby naczyniowe;
• cukrzyca;
• nadwaga;
• genetyczne predyspozycje;
• trwały wzrost ciśnienia krwi;
• zaburzony stosunek lipidów we krwi (substancje tłuszczopodobne);
• złe nawyki (palenie, picie alkoholu i narkotyków);
• Siedzący tryb życia.

Diagnoza naczyń sercowych

Najbardziej pouczającą metodą sprawdzania naczyń krwionośnych serca jest angiografia. Do badania tętnic wieńcowych stosuje się selektywną angiografię wieńcową naczyń serca - procedurę, która pozwala ocenić stan układu naczyniowego i określić potrzebę interwencji chirurgicznej, ale ma przeciwwskazania, aw rzadkich przypadkach prowadzi do negatywnych konsekwencji.

Podczas badania diagnostycznego nakłuwa się tętnicę udową, przez którą cewnik wprowadza się do naczyń mięśnia sercowego w celu uzyskania środka kontrastowego, w wyniku czego obraz jest wyświetlany na monitorze. Następnie ujawnia się część zwężenia ścian tętnicy i obliczany jest jej stopień. To pozwala specjalistom przewidzieć dalszy rozwój choroby..

W Moskwie ceny koronarografii naczyń wieńcowych wahają się średnio od 20 000 do 50 000 rubli, na przykład Centrum Chirurgii Sercowo-Naczyniowej Bakuleva zapewnia wysokiej jakości naczynia wieńcowe, koszt zabiegu zaczyna się od 30 000 rubli.

Ogólne leczenie naczyń krwionośnych

Do leczenia i wzmacniania naczyń krwionośnych stosuje się złożone metody, obejmujące dostosowanie żywienia i stylu życia, farmakoterapię i interwencję chirurgiczną.

• przestrzeganie diety ze zwiększonym spożyciem świeżych warzyw, owoców i jagód, co jest przydatne do wzmocnienia serca i naczyń krwionośnych;
• lekkie ćwiczenia gimnastyczne są zalecane dla serca i naczyń krwionośnych w domu, zaleca się pływanie, jogging i codzienne spacery na świeżym powietrzu;
• kompleksy witaminowe są przepisywane naczyniom mózgu i serca o wysokiej zawartości retinolu, kwasu askorbinowego, tokoferolu i tiaminy;
• wkraplacze służą do utrzymywania serca i naczyń krwionośnych, odżywiania i przywracania struktury tkanek i ścian w jak najkrótszym czasie;
• leki stosowane są w sercu i naczyniach krwionośnych, które zmniejszają ból, usuwają cholesterol i obniżają ciśnienie krwi;
• słuchanie uzdrawiającej muzyki to nowa technika poprawy funkcjonowania serca i naczyń krwionośnych: amerykańscy naukowcy wykazali pozytywny wpływ na funkcję skurczową mięśnia sercowego podczas słuchania muzyki klasycznej i instrumentalnej;
• dobre wyniki obserwuje się po zastosowaniu tradycyjnej medycyny: niektóre rośliny lecznicze działają wzmacniająco i witaminowo na serce i naczynia krwionośne, najbardziej popularne są wywar z głogu i matki.

Leczenie chirurgiczne naczyń serca

Chirurdzy w pracy wykonujący angioplastykę i stentowanie serca

Aby poprawić krążenie krwi w tętnicach wieńcowych, wykonuje się angioplastykę balonową i stentowanie..

Metoda angioplastyki balonowej polega na wprowadzeniu do chorej tętnicy specjalistycznego narzędzia do napompowania ścian naczynia w miejscu zwężenia. Efekt po zabiegu utrzymuje się tymczasowo, ponieważ operacja nie obejmuje eliminacji głównej przyczyny zwężenia.

Aby najskuteczniej leczyć zwężenie ścian naczyń, stenty instaluje się w naczyniach serca. Specjalny szkielet wprowadza się do dotkniętego obszaru i rozszerza zwężone ściany naczynia, odpowiednio poprawia się dopływ krwi do mięśnia sercowego. Według opinii wiodących kardiochirurgów, po stentowaniu naczyń serca, oczekiwana długość życia wzrasta, jeśli wszystkie zalecenia medyczne są przestrzegane.

Średni koszt stentowania naczyń sercowych w Moskwie wynosi od 25 000 do 55 000 rubli, z wyłączeniem kosztów instrumentów; ceny zależą od wielu czynników: ciężkości patologii, liczby wymaganych stentów i cylindrów, okresu rehabilitacji itp..

W tętnicy wieńcowej otwiera się stent

Jeśli chodzi o operację otwartego serca, wszyscy znają operację pomostowania tętnic wieńcowych. Wcześniej wymagane było zatrzymanie akcji serca, kardioplegia, aparat płucno-serca itp. Do tej pory takie operacje są możliwe w wielu przypadkach i z działającą koroną. Pojawiła się również opcja - pomostowanie tętnic wieńcowych sutka. Co więcej, to ostatnie jest również możliwe od mini-dostępu - poprzez minithorakotomię.

Najlepszą pomocą w przypadku choroby wieńcowej jest terminowe żądanie wykwalifikowanej pomocy w dalszej diagnostyce i leczeniu chorób naczyniowych.

Tętnice wieńcowe

Angielskie tłumaczenie nazw i skrótów tętnic serca

Serzhenko Nadezhda
Biuro Tłumaczeń Medycznych „Medtran”

Tłumaczenie wyników angiografii tętnic wieńcowych rodzi wiele pytań nawet dla doświadczonego tłumacza medycznego. Temat jest dość trudny z wielu powodów:

• Złożona anatomia tętnicy wieńcowej
• Ogromna liczba opcji budowy anatomicznej
• Bogactwo terminów i skrótów
• Brak jednolitej nomenklatury
• Prawie każda tętnica ma kilka synonimów w języku rosyjskim i angielskim

Sytuacja jest standardowa dla tłumacza medycznego - konieczne jest przetłumaczenie wyciągu z wywiadu medycznego pacjenta, który zawiera opis wyników angiografii wieńcowej, lub pośród innych dokumentów medycznych istnieje protokół do angiografii tętnic wieńcowych. Jeśli tłumacz nie ma doświadczenia w takich tłumaczeniach, dwa akapity takiego tekstu mogą potrwać kilka godzin.

Wiele problemów z tłumaczeniem powstaje z powodu synonimów (różne warianty nazw tej samej tętnicy). Aby poprawnie przetłumaczyć wariant nazwy tętnicy napotkany w historii choroby (która nigdy nie ma unikalnego analogu w języku angielskim), często trzeba wyszukać i porównać opis struktury anatomicznej w języku rosyjskim z opisem w języku angielskim, aby upewnić się, że wybrany termin angielski odpowiada rosyjskiej nazwie tętnicy.

Aby uniknąć zniekształceń znaczenia przy tłumaczeniu nazw formacji anatomicznych i terminów angiograficznych na angielski, zdecydowanie zalecamy stosowanie analogów możliwie zbliżonych do rosyjskiego oryginału. Pomimo faktu, że ta sama tętnica może mieć kilka nazw w języku rosyjskim i angielskim, stosowanie synonimów należy zminimalizować, ponieważ utrudnia to weryfikację i potencjalne źródło błędów. Tłumaczenie tekstu medycznego powinno jak najściślej przekazywać treść tekstu źródłowego, a tłumacz nie ma prawa interpretować dostępnych informacji według własnego uznania. Jednak w celu prawidłowego tłumaczenia musisz zrozumieć podstawy angiografii i poznać anatomię tętnic wieńcowych.

Poniższe terminy i objaśnienia mają na celu ułatwienie pracy tłumacza i uniknięcie błędów przy tłumaczeniu angiokoronarogramów.

Zatoki aorty
Zatoki aorty

Zatoki aorty (zatoki aorty) lub zatoki Valsalva (zatoki Valsalva) są kieszeniami między półksiężycowymi zastawkami aorty i jej ścianki. Nazwy zatok odpowiadają nazwom tętnic wieńcowych pochodzących z nich: z prawej zatoki aorty (prawy zatok wieńcowy), z prawej tętnicy wieńcowej, z lewej zatoki aorty (lewy zatok wieńcowy) - lewej tętnicy wieńcowej i zatoki tylnej Valsalva (zatoki tylnej zwanej nonalsalva) (zatok nie wieńcowych), ponieważ tętnice wieńcowe nie odchodzą od niego. Zatoki aorty zwrócone do tętnicy płucnej nazywane są „przodem” (naprzeciw zatok aorty).

Zastawka aortalna ma trzy listki, każda o konfiguracji guzka lub miseczki. Są one znane jako lewy guz wieńcowy, prawy guz wieńcowy i tylny nie-wieńcowy guz. Tuż nad zastawkami aorty znajdują się anatomiczne rozszerzenia aorty wstępującej, zwanej również zatoką Valsalvy. Lewa zatoka aorty powoduje powstanie lewej tętnicy wieńcowej. Prawe zatoki aorty, które leżą do przodu, powodują powstanie prawej tętnicy wieńcowej. Zatokę niedokrwienną umieszczono po prawej stronie.

Zatoki aorty, które sąsiadują z zastawką płucną (skierowaną do zastawki płucnej) są określane jako zatoki aortalne „skierowane”.

Prawe zatoki aorty (1. zatoki twarzy, prawe zatoki Valsalva).
Prawy zatok wieńcowy, prawy zatok przedni, prawy zatok Valsalva, prawy zatok (anat.: przednia zatoka aorty).

Prawa tętnica wieńcowa odchodzi od prawej zatoki aorty.

Lewy zatok aorty (drugi zatok twarzy, lewy zatok Valsalva).
Lewy zatok wieńcowy, lewy zatok przedni, lewy zatok Valsalva, lewy zatok (anat.: Lewy zatok aorty tylnej).

Lewa zatoka aorty jest źródłem lewej tętnicy wieńcowej.

Nie-wieńcowa zatok aortalna (niedrożność aorty bez twarzy, zatoki tylnej Valsalva).
Nie-wieńcowa zatoka aorty, tylna zatoka Valsalva, nieosłonięta zatoka aorty (anat.: prawy tylny zatok aorty, zatok aorty tylnej dexter).

Zatoka nie skierowana (zatoka aorty nie skierowana) to zatoka aorty, która nie jest skierowana do tętnicy płucnej. Pierwszy z nich, gdy jest skierowany przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, nazywa się „1. zatoką twarzy”, a następny „2. zatoką twarzy” (terminologia została opracowana przez grupę naukowców z Leiden University (A. Gittenberger: de Groot i in., 1983)).

Zatok nie-wieńcowa (nie-wieńcowa zatok aortalna) jest zatoką aorty, od której nie odchodzą tętnice wieńcowe. Z reguły (u większości osób) zatoki aorty tylnej (inne niż twarzowe) również nie są wieńcowe. Istnieje jednak wiele opcji budowy anatomicznej tętnic wieńcowych, zarówno prawidłowych, jak i patologicznych, dlatego ważne jest zrozumienie różnicy między terminami „twarz” i „wieńcowy” (patrz komentarze na rysunku).

Schemat wyjaśniający definicję terminów.
a: zatoki pozaciałkowe aorty (H) są zaciemnione, 1 i 2 - 1. i 2. zatoki twarzy (światło), z których odchodzą tętnice wieńcowe;
b: w przypadku tętnic wieńcowych odchodzących od jednej zatoki twarzy aorty druga (zacieniowana) może nie być wieńcowa. W związku z tym terminy „twarzowy” i „wieńcowy”, „inny niż twarzowy” i „niewieńcowy” nie są synonimami.
Źródło: Bokeria L. A., Berishvili I. I. Anatomia chirurgiczna tętnic wieńcowych. M.: Wydawnictwo NTsSSH im. A.N. Bakuleva RAMS, 2003.

Tętnice wieńcowe (tętnice wieńcowe)
Tętnice wieńcowe

Termin „korona” pochodzi od greckiego „wieńca, korony”, a „wieńcowego” - od łacińskiej „korony”. Oba terminy odnoszą się do tętnic serca i są absolutnymi synonimami.

Prawa tętnica wieńcowa i jej gałęzie

Prawa tętnica wieńcowa odchodzi od prawej zatoki aorty (1. twarzy), najczęściej w postaci tułowia biegnącego z tyłu wzdłuż prawej bruzdy przedsionkowo-komorowej, otaczając zastawkę trójdzielną i kierując się na krzyż serca.

RCA zwykle powstaje z prawej zatoki Valsalva (RSV) aorty wstępującej, przechodzi do przodu i w prawo między prawym przedsionkiem a tętnicą płucną, a następnie opada pionowo w prawej bruzie przedsionkowo-komorowej. Kiedy RCA dotrze do ostrego brzegu serca, obraca się, aby kontynuować w żuchwie na powierzchni przepony i podstawie serca.

Jednopłaszczyznowy schemat anatomiczny struktury wieńcowego drzewa tętniczego i kompleksu sercowego. A - układ lewej tętnicy wieńcowej (LVA), B: układ prawej tętnicy wieńcowej (PVA).
1 - pierwszy zatok twarzowy aorty, 2 - drugi zatok twarzowy aorty. A - aorta, LA - tętnica płucna, AMP - ucho prawego przedsionka, ULP - ucho lewego przedsionka, PMF - przednia gałąź międzykomorowa, OB - gałąź kopertowa, DV - gałąź ukośna, VTK - gałąź tępej krawędzi, ACS - tętnica węzła zatokowego, - tętnica stożkowa, BOK - gałąź ostrej krawędzi, a.AVU - tętnica węzła przedsionkowo-komorowego, ZMZHV - tylna gałąź międzykomorowa.
Źródło: Bokeria L. A., Berishvili I. I. Anatomia chirurgiczna tętnic wieńcowych. M.: Wydawnictwo NTsSSH im. A.N. Bakuleva RAMS, 2003.

KA - tętnica stożkowa (gałąź stożka tętniczego).
Gałka Conus, gałąź infundibular, gałąź conus arteriosus.

Tętnica stożkowa jest pierwszą dużą gałęzią prawej tętnicy wieńcowej, ale może odejść niezależnym ujściem od 1. zatoki twarzy aorty. Tętnica stożkowa zaopatruje stożek tętniczy (conus arteriosus) i przednią ścianę prawej komory i może uczestniczyć w dopływie krwi do przedniej przegrody międzykomorowej.

Tętnica ma zmienny rozkład, ale zwykle zaopatruje obszar przedniej przegrody międzykomorowej i stożek głównej tętnicy płucnej (stąd jej nazwa). Chociaż wykazano, że ostre zamknięcie małej tętnicy prowadzi do podniesienia S-T, inną ważniejszą rolę, jaką odgrywa ona w patofizjologii, jest droga krążenia obocznego. Wykazano, że tętnica stożkowa kolateralizuje się z bardziej dystalną ostrą odgałęzieniem brzeżnym w zwężeniu / niedrożności RCA i zabezpiecza lewą przednią tętnicą zstępującą (LAD) w zwężeniu / niedrożności LAD, zapewniając potencjalnie ważną ścieżkę boczną.

ACS - tętnica węzła zatokowego (gałąź węzła zatokowego, tętnica węzła zatokowo-przedsionkowego (a.SPU), gałąź węzła zatokowo-przedsionkowego).
Tętniak węzłowo-zatokowy (SANa), tętnica węzłowa zatokowa, odgałęzienie węzłowo-zatokowe, tętnica węzłowa SA, odgałęzienie prawe węzła SA.

Tętnica zatokowa - główna tętnica dostarczająca krew do węzła zatokowo-przedsionkowego, a jej uszkodzenie prowadzi do nieodwracalnych zaburzeń rytmu serca. ACS bierze również udział w dopływie krwi do większości przegrody przedsionkowej i przedniej ściany prawego przedsionka..

Tętnica węzła zatokowego z reguły odbiega od tętnicy dominującej (patrz rodzaje dopływu krwi do serca). W przypadku odpowiedniego rodzaju dopływu krwi do serca (w około 60% przypadków) ACS jest drugą gałęzią prawej tętnicy wieńcowej i odchodzi od PCA naprzeciwko miejsca zrzutu tętnicy stożkowej, ale może niezależnie odejść od 1. zatoki twarzy. Przy lewym dopływie krwi do serca tętnica zatokowa odchodzi od gałęzi otoczki LCA.

Tętniak zatokowo-przedsionkowy (SANa) dostarcza krew do węzła zatokowo-przedsionkowego (SAN), wiązki Bachmanna, crista terminalis oraz wolnych i przednich ścianek lewego i prawego przedsionka. SANa najczęściej pochodzi albo z prawej tętnicy wieńcowej (RCA), albo z lewej gałęzi obwodowej (LCX) lewej tętnicy wieńcowej (LCA).

Tętnica Kugela (duża tętnica uszna).
Tętnica Kugela, gałąź zespolenia zespolonego przedsionka, gałąź zespolenia zespolonego Kugela (łac.: Arteria auricularis magna, arteria anastomotica auricularis magna, ramus atrialis anastomoticus).

Tętnica Kugla zespala się między układami prawej i lewej tętnicy wieńcowej. W 66% przypadków jest to gałąź LCA lub tętnicy SPU, odchodząca od niej, w 26% - gałąź obu tętnic wieńcowych lub tętnicy SPU, odchodzących od nich w tym samym czasie, aw 8% przypadków jest to gałąź mniejszych gałęzi rozciągających się z prawej i lewej tętnicy wieńcowej tętnice do przedsionków.

ADVA. - tętnica przypadkowa.

Trzeci oddział PCA. Tętnica przypadkowa może być odgałęzieniem tętnicy stożkowej lub poruszać się niezależnie od aorty. Idzie w górę i w prawo i leży na przedniej ścianie aorty (powyżej połączenia zatokowo-kanalikowego), kierując się w lewo i znika w grubej skrzynce otaczającej wielkie naczynia.

AOK - tętnica o ostrej krawędzi (prawa tętnica brzeżna, prawa gałąź brzeżna, gałąź ostra).
Ostra tętnica brzeżna, prawa gałąź brzeżna, prawa tętnica brzeżna.

Tętnica o ostrej krawędzi jest jedną z największych gałęzi PKA. Zstępuje od PCA wzdłuż ostrej prawej krawędzi serca i tworzy potężne zespolenia ze stałym rakiem trzustki. Uczestniczy w odżywianiu przedniej i tylnej powierzchni ostrej krawędzi serca.

A.PJU - tętnica węzła przedsionkowo-komorowego (tętnica węzła przedsionkowo-komorowego).
Tętnica węzła AV, tętnica węzłowa AV (gałąź), tętnica AVN.

Tętnica (gałąź) węzła przedsionkowo-komorowego odchodzi od PCA w rejonie krzyża sercowego.

ZMZHV - tylna gałąź międzykomorowa, tylna tętnica międzykomorowa, tylna tętnica opadająca.
Tylna tętnica opadająca (PDA), tylna tętnica międzykomorowa (PIA).

Tylna gałąź międzykomorowa może być bezpośrednią kontynuacją PKA, ale częściej jest to jej gałąź. Przechodzi w tylnej bruzdzie międzykomorowej, gdzie oddaje tylne gałęzie przegrody, które zespalają się z gałęziami przegrody LAD i zasilają końcowe odcinki układu przewodzenia serca. Przy lewym dopływie krwi do serca płyn mózgowo-rdzeniowy otrzymuje krew z lewej tętnicy wieńcowej, odchodząc od gałęzi otoczki lub płynu mózgowo-rdzeniowego.

Gałęzie przegrody tylnej, gałęzie przegrody dolnej (przegrody).
Perforatory przegrody tylnej, gałęzie przegrody tylnej (perforujące).

Tylne („dolne”) gałęzie przegrody rozciągają się od płynu mózgowo-rdzeniowego w tylnej bruzdzie międzykomorowej, która zespala się z „przednimi” gałęziami przegrody (przegrody) płynu mózgowo-rdzeniowego i zasila końcowe odcinki układu przewodzenia sercowego.

Tylno-boczna gałąź lewej komory (tylno-boczna gałąź lewej komory).
Prawa tętnica tylno-boczna, tętnica tylno-boczna (PLA), tętnica tylna lewej komory (PLV).

W około 20% przypadków PKA tworzy tylno-boczną gałąź lewej komory.

Lewa tętnica wieńcowa i jej gałęzie

Z reguły lewa tętnica wieńcowa odchodzi z jednym pniem od lewej (2. twarzy) zatoki aorty. Pień LCA jest zwykle krótki i rzadko przekracza 1,0 cm. Zagina się wokół tylnej części pnia płucnego, a na poziomie zatoki płucnej tętnicy płucnej dzieli się na gałęzie, zwykle dwie: LAD i OM. W 40–45% przypadków LCA, nawet przed podzieleniem na LAD i OB, może wydzielać tętnicę, która zasila węzeł zatokowy. Tętnica ta może również odejść od LC.

LMCA zazwyczaj pochodzi z lewej zatoki Valsalva (LSV), przechodzi między przewodem odpływowym prawej komory a lewym przedsionkiem i szybko rozwidla się do tętnic LAD i LCX. Jego normalna długość wynosi od 2 mm do 4 cm.

Pień lewej tętnicy wieńcowej
Źródło: Anatomia wieńcowa i anomalie. Robin Smithuis i Tineke Willems. Oddział radiologii Szpitala Rijnland Leiderdorp i University Medical Center Groningen, Holandia.

UML - przednia gałąź międzykomorowa (przednia tętnica zstępująca, lewa przednia tętnica zstępująca, lewa przednia tętnica międzykomorowa).
Lewa przednia tętnica zstępująca (LAD), przednia tętnica międzykomorowa (AIA), przednia zstępująca tętnica wieńcowa.

Przednia gałąź międzykomorowa rozciąga się od tułowia LCA i podąża w dół wzdłuż przedniej przegrody międzykomorowej. W 80% przypadków dochodzi do wierzchołka i zaokrąglając go, przechodzi na tylną powierzchnię serca.

Prawa gałąź komorowa jest niestabilną gałęzią LAD, odchodzi od LAD na przedniej powierzchni serca.

Gałęzie przegrody PMZHV (gałęzie przegrody PMZHV, gałęzie przegrody „frontowej”).
Perforatory przegrody, gałęzie przegrody (tętnice), gałęzie perforatora przegrody, gałęzie perforatora.

Gałęzie przegrody LADV różnią się znacznie pod względem wielkości, liczby i rozmieszczenia. Duża pierwsza gałąź przegrody LAD (przednia gałąź przegrody, tętnica przegrody przedniej, 1. SV) zasila przednią część przegrody międzykomorowej i bierze udział w dopływie krwi do układu przewodzenia serca. Pozostałe gałęzie przegrody LAD („przód”) z reguły są mniejsze. Komunikują się z podobnymi gałęziami przegrody ZMZHV („niższe” gałęzie przegrody).

Przekątna gałąź LAD (LW - ukośne gałęzie, ukośne tętnice).
Tętnice ukośne (DB - gałęzie ukośne), przekątne.

Ukośne gałęzie rozciągają się od LAD i podążają wzdłuż przednio-bocznej powierzchni lewej komory. Jest ich kilka, oznaczonych liczbami od góry do dołu: 1., 2., 3. ukośne tętnice (gałęzie). Dopływ krwi do przedniej części lewej komory. Pierwsza gałąź ukośna jest zwykle jedną z tych gałęzi, które zasilają wierzchołek.

Tętnica środkowa (gałąź pośrednia)
Tętnica pośrednia, gałąź pośrednia, ramus intermedius (RI), gałąź środkowa (pośrednia).

W około 20–40% przypadków pień LCA jest podzielony nie na dwa, lecz na trzy gałęzie: „gałąź diagonalna” odchodzi od pnia LCA wraz z OM i UML, w tym przypadku nazywana jest tętnicą pośrodkową. Tętnica środkowa jest odpowiednikiem przekątnej gałęzi i dostarcza krew do wolnej ściany lewej komory.

Ramus intermedius (RI) to tętnica powstająca między lewą przednią tętnicą opadającą (LAD) a CX. Niektórzy nazywają to tętnicą o dużej przekątnej (D) lub wysokiej rozwartej krawędzi brzeżnej (OM).

W tym normalnym wariancie LMCA może trifurkować w LAD, LCX i ramus intermedius. Ramus intermedius zwykle zasila ściany boczne i dolne, działając jako ukośna lub rozwarta gałąź brzeżna, podczas gdy tętnice, które zwykle zaopatrują to terytorium, są małe lub nieobecne.

Mediana
Źródło: Anatomia wieńcowa i anomalie. Robin Smithuis i Tineke Willems. Oddział radiologii Szpitala Rijnland Leiderdorp i University Medical Center Groningen, Holandia.

OB - odgałęzienie lewej tętnicy wieńcowej, tętnica otoczkowa.
Lewa obwodowa tętnica wieńcowa (LCX), tętnica obwodowa (CX, CA).

Otaczająca gałąź jest dużą gałęzią LCA, w niektórych przypadkach może niezależnie odejść od lewej zatoki aorty. Podąża wzdłuż lewej bruzdy przedsionkowo-komorowej, omija zastawkę mitralną, lewa (tępa) krawędź serca, przechodzi na jej przeponową powierzchnię.
Zwykle OB wydziela lewy fragment tętnicy Kugla i chociaż częściej nie dociera do węzła zatokowego, w 10-12% przypadków tętnica węzła zatokowego może być utworzona przez tę gałąź.

VTK - gałąź tępej krawędzi (lewa gałąź marginalna (marginalna), tętnica tępej krawędzi).
Tępa tętnica brzeżna, tępy brzeg, tępy odgałęzienie (OM), lewe tętnice brzeżne.

Gałąź tępego brzegu jest największą gałęzią materii organicznej i może odchodzić zarówno od początku substancji organicznej, jak i na poziomie rozwartej krawędzi. Jest to bardzo ważna gałąź zaangażowana w odżywianie wolnej ściany (jej przedniej i tylnej powierzchni) LV wzdłuż jej krawędzi bocznej. Bardzo często system OM jest generalnie reprezentowany przez duży VTK i niewyrażony OM.
Może istnieć kilka gałęzi tępej krawędzi, a następnie są one oznaczone liczbami, gdy poruszają się od lewej do prawej: 1., 2., 3..

Lewa gałąź przedsionkowa może odchodzić od OB. Odżywia boczne i tylne powierzchnie lewego przedsionka.

Gałąź boczno-boczna (gałąź lewej komory).
Oddział boczno-boczny (PLB).

Gałąź tylno-boczna jest częściej końcową gałęzią OB, ale odejście tej gałęzi, a także płynu mózgowo-rdzeniowego i tętnic węzła przedsionkowo-komorowego od LC LC, jest zdeterminowane dominacją prawej lub lewej tętnicy wieńcowej.

Rodzaje dopływu krwi do serca
Rodzaj dominacji (dominacja wieńcowa)

Rozkład mięśnia sercowego tętnic wieńcowych jest nieco zmienny, ale prawa tętnica wieńcowa (RCA) prawie zawsze zasila prawą komorę (RV), a lewa tętnica wieńcowa (LCA) zaopatruje przednią część przegrody komorowej i przednią ścianę lewa komora (LV). Naczynia, które zasilają pozostałą część LV, różnią się w zależności od dominacji wieńcowej.
Czytaj więcej: https://www.ajronline.org/doi/10.2214/AJR.06.1295

Tylna tętnica opadająca (PDA) biegnie w tylnym rowku międzykomorowym i zasila dolną ścianę i dolną jedną trzecią przegrody międzykomorowej. Tętnica zaopatrująca PDA i gałąź tylno-boczna określa dominację wieńcową, więc mogą wystąpić trzy sytuacje:

Właściwy rodzaj dopływu krwi do serca.
Prawe dominujące serce, dominacja RCA, prawidłowa dominacja, prawy dominujący obieg.

Większość serc (około 70% przypadków) ma prawą dominację, gdy tylna tętnica opadająca (PDA) i gałąź tylno-boczna są zasilane przez prawą tętnicę wieńcową (RCA). W tym przypadku RCA dostarcza dolne i dolne segmenty lewej komory.

Lewy rodzaj dopływu krwi do serca.
Lewe dominujące serce, dominacja LCA, lewe dominujące krążenie.

W 10% przypadków PDA jest dostarczany przez LAD lub LCx.

Mieszany rodzaj dopływu krwi do serca.
Serce współodpowiedzialne, współodczuwanie.

W 20% przypadków pojedyncze lub zduplikowane PDA i gałęzie tylno-boczne są dostarczane przez gałęzie zarówno RCA, jak i LAD / LCx.

Dominująca prawa tętnica wieńcowa i jej gałęzie.
Właściwy rodzaj dopływu krwi do serca. Schematyczna struktura prawej tętnicy wieńcowej (projekcja przednio-tylna). AV = przedsionkowo-komorowa, PDA = tylna tętnica zstępująca, RCA = prawa tętnica wieńcowa, RV = prawa komora, SA = zatokowo-przedsionkowy.

Dominujący opuścił tętnicę wieńcową i jej gałęzie.
Schemat struktury lewej tętnicy wieńcowej z lewym rodzajem dopływu krwi do serca (lewy przedni skośny występ). AVGA = tętnica przedsionkowo-komorowa, PDA = tylna tętnica opadająca.
Źródło: Sunil Kini, Kostaki G. Bis i Leroy Weaver. Tętnicza i żylna anatomia wieńcowa normalna i wariantowa w angiografii TK o wysokiej rozdzielczości. American Journal of Roentgenology 2007 188: 6, 1665-1674.

Anatomia tętnicy serca

Głównym źródłem dopływu krwi do serca są tętnice wieńcowe (ryc. 1.22).

Lewa i prawa tętnica wieńcowa rozgałęziają się od początkowej części aorty wstępującej w lewym i prawym zatokach. Lokalizacja każdej tętnicy wieńcowej różni się zarówno wysokością, jak i obwodem aorty. Usta lewej tętnicy wieńcowej mogą znajdować się na poziomie wolnej krawędzi płata księżycowego (42,6% obserwacji), powyżej lub poniżej jego krawędzi (odpowiednio w 28 i 29,4%).

W przypadku ujścia prawej tętnicy wieńcowej najczęstsze jest położenie powyżej wolnej krawędzi płata księżycowego (51,3% obserwacji), na poziomie wolnej krawędzi (30%) lub poniżej niej (18,7%). Przemieszczenie ust tętnicy wieńcowej w górę od wolnej krawędzi guzka księżycowego wynosi do 10 mm dla lewej i 13 mm dla prawej tętnicy wieńcowej, do 10 mm dla lewej i 7 mm dla prawej tętnicy wieńcowej.

W pojedynczych obserwacjach obserwuje się bardziej znaczące pionowe przemieszczenia ust tętnicy wieńcowej, aż do początku łuku aorty.

Figa. 1.22 Układ krwionośny serca: 1 - aorta wstępująca; 2 - wyższa żyła główna; 3 - prawa tętnica wieńcowa; 4 - samolot; 5 - lewa tętnica wieńcowa; 6 - duża żyła serca

W stosunku do linii środkowej zatoki ujście lewej tętnicy wieńcowej w 36% przypadków jest przesunięte do przedniego lub tylnego brzegu. Znaczne przesunięcie początku tętnic wieńcowych na obwodzie aorty prowadzi do odejścia jednej lub obu tętnic wieńcowych od zatok aorty, które są dla nich niezwykłe, aw rzadkich przypadkach obie tętnice wieńcowe pochodzą z tej samej zatoki. Zmiana umiejscowienia otworu wieńcowego na wysokości i obwodzie aorty nie wpływa na dopływ krwi do serca.

Lewa tętnica wieńcowa znajduje się między początkiem tułowia płucnego a lewym uchem serca i jest podzielona na otoczkę i przednią gałąź międzykomorową.

Ta ostatnia podąża do wierzchołka serca, zlokalizowanego w przedniej bruzdzie międzykomorowej. Otaczająca gałąź skierowana jest pod lewym uchem w bruzdzie wieńcowej na przeponową (tylną) powierzchnię serca. Prawa tętnica wieńcowa po wyjściu z aorty leży pod prawym uchem między początkiem tułowia płucnego a prawym przedsionkiem. Następnie skręca w prawo wzdłuż bruzdy wieńcowej, a następnie z powrotem, dociera do tylnej bruzdy podłużnej, wzdłuż której schodzi do wierzchołka serca, zwanego tylną gałęzią międzykomorową. Tętnice wieńcowe i ich duże gałęzie leżą na powierzchni mięśnia sercowego, zlokalizowanego na różnych głębokościach w tkance podskórnej.

Rozgałęzienie głównych pni tętnic wieńcowych dzieli się na trzy typy - pień, luźny i przejściowy. Główny rodzaj rozgałęzienia lewej tętnicy wieńcowej obserwuje się w 50% przypadków, obluzowany w 36% i przejściowy w 14%. Ten ostatni charakteryzuje się podziałem głównego pnia na 2 stałe gałęzie - otoczkę i przednią komorę międzykomorową. Luźny typ obejmuje przypadki, w których główny pień tętnicy wydziela gałęzie międzykomorowe, ukośne, dodatkowe ukośne i otaczające na jednym lub prawie tym samym poziomie. Z przedniej gałęzi międzykomorowej, a także z koperty, rozciągają się 4-15 gałęzi. Kąty zejścia zarówno statku pierwotnego, jak i kolejnych statków są różne i wynoszą od 35–140 °.

Zgodnie z Międzynarodową Nomenklaturą Anatomiczną, przyjętą na Kongresie Anatomów w Rzymie w 2000 r., Wyróżnia się następujące naczynia zasilające serce:

Lewa tętnica wieńcowa (arteria coronaria sinistra)

• Przednia gałąź międzykomorowa (r. Interventricularis anterior)
• Przekątna gałąź (r. Diagonalis)
• Gałąź stożka tętniczego (r. Coni arteriosi)
• Oddział boczny (r. Lateralis)
• Przegrody międzykomorowe (rr. Interventricularis septales)
• Oddział koperty (r. Circumfl exus)
• Anastomotyczna gałąź przedsionkowa (r. Atri alis anastomicus)
• Gałęzie przedsionkowo-komorowe (rr. Atrioventricularis)
• Lewa gałąź marginalna (r. Marginalis sinister)
• Pośrednia gałąź przedsionkowa (r. Atrialis intermedius).
• Tylna gałąź LV (r. Posterior ventriculi sinistri)
• Gałąź węzła zatokowo-przedsionkowego (r. Nodi sinoatrialis)
• Gałąź węzła przedsionkowo-komorowego (r. Nodi atrioventricularis)

Prawa tętnica wieńcowa (arteria coronaria dextra)

• Gałąź stożka tętniczego (ramus coni arteriosi)
• Gałąź węzła zatokowo-przedsionkowego (r. Nodi sinoatrialis)
• Oddziały przedsionkowe (rr. Atriales)
• Prawa gałąź brzeżna (r. Marginalis dexter)
• Pośrednia gałąź przedsionkowa (r. Atrialis intermedius)
• Tylna gałąź międzykomorowa (r. Interventricularis posterior)
• Przegrody międzykomorowe (rr. Interventriculares septales)
• Gałąź węzła przedsionkowo-komorowego (r. Nodi atrioventricularis).

W wieku 15–18 lat średnica tętnic wieńcowych (Tabela 1.1) zbliża się do osób dorosłych. W wieku 75 lat obserwuje się niewielki wzrost średnicy tych tętnic, co wiąże się z utratą elastycznych właściwości ściany tętnicy. U większości osób średnica lewej tętnicy wieńcowej jest większa niż prawa. Liczba tętnic rozciągających się od aorty do serca może zmniejszyć się do 1 lub zwiększyć do 4 z powodu dodatkowych tętnic wieńcowych, które nie są normalne.

Lewa tętnica wieńcowa (LCA) pochodzi z zatoki tylnej i wewnętrznej opuszki aorty, przechodzi między lewym przedsionkiem a LA, a po około 10–20 mm dzieli się na przednie gałęzie międzykomorowe i otoczki.

Przednia gałąź międzykomorowa jest bezpośrednią kontynuacją LCA i przechodzi w odpowiedni rowek serca. Gałęzie ukośne (od 1 do 4) odchodzą od przedniej międzykomorowej gałęzi LCA, które uczestniczą w dopływie krwi do ściany bocznej LV i mogą zespolić się z gałęzią otoczki LV. LCA daje od 6 do 10 gałęzi przegrody, które zasilają przednie dwie trzecie przegrody międzykomorowej. Przednia międzykomorowa gałąź samego LCA dociera do wierzchołka serca, zaopatrując go w krew.

Czasami przednia gałąź międzykomorowa przechodzi na przeponową powierzchnię serca, zespalając się z tylną międzykomorową tętnicą serca, zapewniając boczny przepływ krwi między lewą i prawą tętnicą wieńcową (z prawymi lub zrównoważonymi rodzajami dopływu krwi do serca).

Prawą gałąź brzeżną nazywano kiedyś tętnicą ostrej krawędzi serca - ramus margo acutus cordis. Lewa gałąź brzeżna jest gałęzią tępego brzegu serca - ramus margo obtusus cordis, ponieważ dobrze rozwinięte mięsień sercowy lewej komory serca powoduje, że jego krawędź jest zaokrąglona, ​​tępa).

Zatem przednia międzykomorowa gałąź LCA zaopatruje przednio-boczną ścianę LV, jej wierzchołek, większość przegrody międzykomorowej, a także przedni mięsień brodawkowaty (z powodu ukośnej tętnicy).

Otaczająca gałąź, odchodząca od LCA, zlokalizowana w brudze AV (wieńcowej), zgina się wokół serca po lewej stronie, dochodzi do przecięcia i tylnej bruzdy międzykomorowej. Otaczająca gałąź może kończyć się zarówno na tępym brzegu serca, jak i kontynuować w brudze międzykomorowej tylnej. Przechodząc do rowka koronowego, gałąź koperty wysyła duże gałęzie do bocznych i tylnych ścian LV. Ponadto ważne tętnice przedsionkowe (w tym r. Nodi sinoatrialis) odchodzą od koperty gałęzi. Tętnice te, zwłaszcza tętnice węzła zatokowego, obficie zespalają się z gałęziami prawej tętnicy wieńcowej (PCA). Dlatego gałąź węzła zatokowego ma „strategiczną” wartość w rozwoju miażdżycy w jednej z głównych tętnic.

PKA rozpoczyna się w zatoce przednio-bocznej opuszki aorty. Odchodząc od przedniej powierzchni aorty, PCA znajduje się po prawej stronie bruzdy wieńcowej, zbliża się do ostrej krawędzi serca, omija ją i przechodzi do sedna, a następnie do tylnej bruzdy międzykomorowej. Na przecięciu tylnych rowków międzykomorowych i wieńcowych (rdzeń) PKA daje tylną gałąź międzykomorową, która idzie w kierunku dalszej części przedniej gałęzi międzykomorowej, zespalając się z nią. Rzadko PKA kończy się na ostrej krawędzi serca.

PKA z gałęziami zaopatruje prawy przedsionek, część przedniej i całą tylną powierzchnię lewej komory, przegrody przedsionkowej i tylnej jednej trzeciej przegrody międzykomorowej. Z ważnych gałęzi PCA należy zauważyć gałąź stożka pnia płucnego, gałąź węzła zatokowego, gałąź prawej krawędzi serca, gałąź międzykomorowa tylna.

Gałąź stożka pnia płucnego często zespala się ze stożkową gałęzią, która odchodzi od przedniej gałęzi międzykomorowej, tworząc pierścień Viessena. Jednak w około połowie przypadków (Schlesinger M. i in., 1949) tętnica stożka tułowia płucnego sama odchodzi od aorty.

Gałąź węzła zatokowego w 60–86% przypadków (Aryev M.Ya., 1949) odbiega od PCA, jednak istnieją dowody, że w 45% przypadków (James T., 1961) może odejść od gałęzi obwiedni LCA, a nawet od samego LCA. Gałąź węzła zatokowego znajduje się na ścianie trzustki i dociera do miejsca, w którym górna żyła główna wpływa do prawego przedsionka.

Na ostrej krawędzi serca PKA daje dość stałą gałąź - gałąź prawej krawędzi, która biegnie wzdłuż ostrej krawędzi do wierzchołka serca. Mniej więcej na tym poziomie gałąź przesuwa się do prawego przedsionka, który dostarcza krew do przedniej i bocznych powierzchni prawego przedsionka..

Na styku PCA w tylnej tętnicy międzykomorowej gałąź węzła AV odchodzi od niej, zaopatrując ten węzeł w krew. Gałęzie trzustki prostopadle rozciągają się od tylnej gałęzi międzykomorowej, a także krótkie gałęzie do tylnej jednej trzeciej przegrody międzykomorowej, która zespala się z podobnymi gałęziami rozciągającymi się z przedniej tętnicy międzykomorowej LCA.

W ten sposób PKA dostarcza krew do przedniej i tylnej ściany trzustki, częściowo do tylnej ściany lewej komory, prawego przedsionka, górnej połowy przegrody przedsionkowej, zatok i węzłów AV, a także tylnej części przegrody międzykomorowej i tylnego mięśnia brodawkowatego.

V.V. Brat A.S. Gavrish „Struktura i funkcje układu sercowo-naczyniowego”